Οι Monolithe είναι μια πολύ μικρή όμορφη παρεούλα, αποτελούμενη από επτά μουσικούς. Ιδρύθηκαν στην Γαλλία το 2001 και από τότε έχουν κυκλοφορήσει οκτώ ολοκληρωμένους δίσκους, με το “Okta Khora” να αποτελεί, φυσικά, το τελευταίο τους πόνημα. Ο ήχος τους κινείται από το melodic death metal στο doom με έντονο πειραματικό και prog χαρακτήρα. Οι ίδιοι, άλλωστε, χαρακτηρίζουν την μουσική τους ως cosmic doom metal και η αλήθεια είναι ότι όλη η αισθητική του δίσκου αποπνέει έναν κοσμικό αέρα, από το εξώφυλλο (από το οποίο δεν ξετρελάθηκα, για να είμαι ειλικρινής αλλά δεν βαριέσαι) μέχρι, εννοείται, το περιεχόμενό του και το συναίσθημα που γεννά στον ακροατή.
Έτσι, το “Okta Khora” κάνει μια ήπια αρχή, αλλά από τις πρώτες νότες μπορεί να νιώσει κανείς ένα παράξενο, απόκοσμο αίσθημα να πλανάται στην ατμόσφαιρα, το οποίο – spoiler alert – ποτέ δεν εγκαταλείπει τον δίσκο. Η γενική ατμόσφαιρα που κυριαρχεί φέρει συνεχώς αυτόν τον ήπιο τόνο, όπως και μια γλυκιά μελαγχολία και κάποια ακόμη πιο θλιμμένα ψήγματα, τα οποία αναδεικνύονται από τα κατάλληλα τραχιά growls, αν και προς το τέλος του δίσκου κάνουν την εμφάνισή τους και κάποια καθαρά, τα οποία δένουν ακόμη καλύτερα με το σύνολο.
Όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά δημιουργούν ένα ιδιαίτερο, ψυχρό κλίμα, το οποίο, αν και δεν το αισθάνεσαι αφιλόξενο, μπορείς σίγουρα να το περιγράψεις ως αλλόκοτο. Σε κάποιες φάσεις δημιουργείται, επίσης, μια ριτουαλιστική, ακόμη και ψυχεδελική, κατάσταση. Το πιο ιδιαίτερο σημείο του δίσκου, ωστόσο, είναι όταν κάνουν την εμφάνισή τους οι πινελιές από σαξόφωνο και βιολί, με το κάθε ένα να πρωταγωνιστεί στο δικό του κομμάτι και να καταφέρνει να δημιουργήσει μια, γιατί όχι, εύθυμη και θερμότερη ατμόσφαιρα.
Με το “Okta Khora” οι Monolithe μας παίρνουν μαζί τους σε ένα πολύ ενδιαφέρον κοσμικό ταξίδι. Το album περιλαμβάνει αρκετά prog στοιχεία, αφήνοντας στην άκρη όμως την φλυαρία και επιδειξιμανία (ναι, το είπα) του progressive metal. Έτσι, έχει μια πολύ καλή διάρκεια, 48 λεπτά συγκεκριμένα, καταφέρνει μέσα σε αυτά τα λεπτά να πει ό,τι θέλει να πει και να μην κουράσει τον ακροατή, αλλά αντίθετα, να του κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον.
7,5/10
Τζούλια Τσαγκάρη
[email protected]
