Μια οκταετία ύπαρξης συμπληρώνει φέτος η σουηδική τριάδα. Και το γιορτάζει με την δισκογραφική επιστροφή της, δύο χρόνια μετά το “No Comfort”. Όσοι αγαπάτε τους Ufomammut, Kadavar και Red Fang αλλά δεν έχετε ασχοληθεί ακόμα με τούτους εδώ, μετά την κυκλοφορία του “Your Time To Shine” δεν έχετε πλέον καμία δικαιολογία. Ο δίσκος διαθέτει το ίδιο βαρύ κι ασήκωτο doom με πρωταγωνιστή το μπάσο του Mika Häkki των Project Eternity αλλά αυτή την φορά οι συνθέσεις είναι πιο καλοδομημένες και λεπτοδουλεμένες από ποτέ.
Η μπάντα ωριμάζει όμορφα τις 70s επιρροές της, οι οποίες εκδηλώνονται κυρίως στο πρώτο κομμάτι “The Weary”. Με την χροιά του Thomas Jäger να γίνεται ιδιαίτερα ονειρική και γλυκιά, ακόμα κι αν την ίδια στιγμή ερμηνεύει στίχους με θέμα τους εμπρησμούς εκκλησιών. Η παράδοση του μονόχνοτου επαναλαμβανόμενου doom riff έχει διευρυνθεί με μια αναπάντεχη κιθαριστική πληθώρα. Οι δομές των κομματιών είναι εξαιρετικά ευδιάκριτες, με τον όγκο υπηρετεί τις συνθέσεις κι όχι το αντίθετο.
Οι ενορχηστρώσεις έχουν μια έντονη δυναμική, ασυνήθιστη για τα δεδομένα του ιδιώματος και της αφοσίωσης του σχήματος σε αυτό. Φανταστείτε τους Monolord σαν ένα συγκρότημα που πληροί όλες τις προϋποθέσεις που μπορεί να θέσει κανείς για να χαρακτηριστεί εκπρόσωπος του doom metal και ταυτόχρονα σπάει όλους τους άγραφους κανόνες του. Και το τελευταίο ισχύει κυρίως γιατί ενώ το σχήμα πατάει πάνω στις παραδοσιακές μουσικές φιγούρες που διαμόρφωσαν την σκηνή, δεν θυμίζει συγκεκριμένα καμία από αυτές.
Ο ακριβοθώρητος vintage ήχος που όλοι προσπαθούσαν μανιωδώς να αναπαράγουν πριν μια πενταετία, ενσαρκώνεται αβίαστα και σε στιγμές, μάλλον κατά λάθος εδώ. Οι Σουηδοί ακούγονται σαν μια μπάντα 70s rock (και όχι μια 70s rock μπάντα) που επιχειρεί να παίξει πιο σκοτεινά και τελικά ο ήχος της καταλήγει να είναι doom metal. Εκτός από την φωνή του που είναι βγαλμένη κατευθείαν από ένα τέτοιο σενάριο, είναι και οι πολλαπλές κιθαριστικές επιστρώσεις του Thomas Jäger, που υποστηρίζουν την εν λόγω υπόθεση.
Πέντε κομμάτια, όχι ιδιαίτερα μεγάλων διαρκειών, δύσκολα θα κατάφερναν υπό οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες να επιτύχουν μια τέτοια αίσθηση πληρότητας. Αλλά είπαμε, το “fuzzy” doom metal των Monolord έχει μια τάση να σπάει τους κανόνες. Και σε αντίθεση με το δόλιο κουνέλι του εξωφύλλου, αυτό φαίνεται να τους βγαίνει μόνο σε καλό.
8/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
