Ο Dave Wyndorf δεν είναι απλά το totem των απανταχού stoner-άδων αυτού του ντουνιά. Είναι ένας χαρισματικότατος frontman και τραγουδοποιός, που μας έχει δώσει δίσκους-ορόσημα όχι απλά για μια συγκεκριμένη σκηνή και αισθητική αλλά για τον σκληρό ήχο συνολικά. Είναι γεγονός, όταν οι Monster Magnet έχουν έμπνευση (“Dopes To Infinity”, “Powertrip”, “Superjudge” και πιο πρόσφατα “Mastermind”), η ζωή όλων μας γίνεται λίγο καλύτερη, λίγο ομορφότερη, λίγο πιο υποφερτή τέλος πάντων. Όταν δεν έχουν όμως;
Επιστρέφοντας από την τελευταία τους περιοδεία, οι Αμερικάνοι θρύλοι μπήκαν στο studio τρία χρόνια μετά το “Mindfucker”, για να ετοιμάσουν ένα δίσκο διασκευών. Το συγκρότημα έπαιξε για τελευταία φορά σε Ιταλία και Ισπανία, λίγο πριν την έξαρση του Covid σε αυτές τις χώρες και είδε την επερχόμενη λατινοαμερικάνικη περιοδεία του να ακυρώνεται λόγω της παγκόσμιας πανδημίας. Ζόρικη υπόθεση για όλους και ειδικά για τους Monster Magnet, μια μπάντα που έχει συνδέσει το μεγαλύτερο μέρος της τριαντάχρονης ζωής με το σανίδι.
Ο Wyndorf εμπνέεται από αυτή την συνθήκη, φέροντας την σε αντιπαραβολή με τις δυστοπικές θεωρίες που πρωτοστάτησαν στα τέλη της δεκαετίας του εξήντα με αρχές της επόμενης και τις μουσικές που εμπνεύστηκαν στιχουργικά – άμεσα ή έμμεσα – από αυτές. Pentagram, Poobah, Josefus, Cave Men και Jerusalem είναι μερικά από τα ονόματα που διασκευάζονται εδώ. Ο ήχος προσπαθεί να ταιριάξει με τα πρότυπα εκείνης της εποχής. Η lo-fi παραγωγή διαθέτει περισσότερη punk βαβούρα και λιγότερη heavy metal ψυχεδέλεια σε σχέση με τη μέση Monster Magnet κυκλοφορία.
Το κοντινότερο ηχητικά από τον κατάλογό τους ως τώρα είναι το μάλλον αδύναμο “4-Way Diablo” του 2007. Το οποίο παρότι άνισος δίσκος κατά γενική παραδοχή στις τάξεις των οπαδών τους είχε τις στιγμές του. Όπως το ομώνυμο κομμάτι και την εξαιρετική διασκευή στο “2000 Light Years from Home” των Rolling Stones (με την συμμετοχή των ίδιων των Stones). Οι αντίστοιχες αυτού του δίσκου συνοψίζονται στην εξής…μια: το κομμάτι “Death”, διασκευή των Άγγλων πιονέρων του new wave, Pretty Things. Το “A Better Dystopia” είναι μάλλον η ασχολία που βρήκε ο Dave για να περάσει δημιουργικά τον χρόνο του κλειδαμπαρωμένος, καθότι σοφά έχει κόψει τις «εξωμουσικές» δραστηριότητές του εδώ και κάποια χρόνια.
Μπορεί πάλι να είναι απλά ένας τρόπος να αποτίσει φόρο τιμής στα δικά του μουσικά totem. Προσωπικά, οφείλω να ομολογήσω ότι κατά την ακρόασή του μου συνέβη κάτι που δεν έχω πάθει ως τώρα με κανέναν άλλο δίσκο των Monster Magnet: βαρέθηκα. Και ξαναλέω, είμαι εκείνος ο άνθρωπος που του άρεσε μέχρι και το “4-Way Diablo”. Μολαταύτα, αν θέλετε να έχετε την πλήρη δισκογραφία των Magnet ή είστε φίλος των προαναφερθέντων σχημάτων, μπορείτε να επιχειρήσετε μια ακρόαση. Το μόνο που ελπίζω είναι να πρόκειται για ηχογραφημένο τζαμάρισμα που έγινε για λόγους αναψυχής κι όχι ενδεικτικό του υλικού που σκοπεύει να δημιουργήσει μελλοντικά η μπάντα.
6/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
