Η Otep, μετά από αρκετά χρόνια στη metal σκηνή κυκλοφορεί το τελευταίο της άλμπουμ με το όνομα ‘Hydra’, βασισμένο στο concept της ιστορίας ενός comic που η ίδια δημιούργησε και, από τα λίγα που κατάλαβα στην ασαφή περιγραφή του, μιλάει για ένα κορίτσι με το όνομα Hydra, που παρασύρεται στον ‘κακό δρόμο’, αφήνοντας πίσω της τη δημιουργική πλευρά της ζωής, καταλήγοντας σ’ ένα απάνθρωπο και βαρβαρικό νησί, όπου κυριαρχεί η παράνοια. Η ίδια η Otep παραδέχεται πως σε αυτήν την κυκλοφορία απελευθερώνει το πιο σκοτεινό κομμάτι του εαυτού της από στιχουργικής άποψης. Εγώ θα έλεγα ότι γενικώς η ατμόσφαιρα είναι ιδιαίτερα ζοφερή, και ενίοτε οργισμένη, ενώ αυτή η πολύ ξεχωριστή φωνή της Otep σε στοιχειώνει καθώς διηγείται περίεργες ιστορίες βασισμένες σε μεγάλο βαθμό στην παράλογη λογική του ονείρου. Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι ιδιαίτερα εξοικειωμένη με τη μουσική της, αλλά θα έλεγα ότι η καινούρια, και τελευταία της, κυκλοφορία είχε και θετικά και αρνητικά στοιχεία. Στα θετικά συγκαταλέγονται η πραγματικά υποβλητική ατμόσφαιρα, που στηρίζεται από ηλεκτρονικούς synth ήχους, τα μέρη στα οποία διηγείται την αρκετά διεστραμμένη ιστορία του concept και τα άψογα death φωνητικά της. Αυτό που δε μου άρεσε καθόλου ήταν αυτή η μονοτονία στο ύφος των συνθέσεων. Δε μιλάω απαραίτητα για τις επαναλήψεις, αυτές χρειάζονται σίγουρα. Μιλάω για κομμάτια σαν το ‘Voyeur’, τα οποία μουσικά δεν έχουν κάτι να πουν, αλλά θα μου άρεσε να τα’ ακούσω με συνοδεία εικόνας, στο θέατρο ή σε κάποια ταινία. Γενικά η μουσική υποσκελίζεται από το κείμενο. Αυτό σε κάποιους αρέσει, και σε κάποιους άλλους όχι. Εκτός αυτού, το nu metal δεν αφήνει πολλά περιθώρια για μελωδικότητα και άλλα τέτοια, αλλά αντιθέτως υπάρχει χώρος για ‘rap- like’ σημεία. Και αυτό σε όποιον αρέσει. Εγώ δεν ενθουσιάστηκα με το ‘Hydra’, αλλά είναι σεβαστό το ότι η Otep γενικά έχει μια πολύ αξιόλογη πορεία. Προτείνεται με πολλές επιφυλάξεις.
6/10
Μαριάνθη Μακροπούλου
