Μια περίεργη ανάμειξη από black και thrash. Μια μπάντα με τεράστια προϊστορία, που ξεκίνησε το 1983- ίσως κάποιοι δεν είχατε γεννηθεί- και συνεχίζει ακόμα να είναι αυθεντικά old school. Οι Outrage με προβλημάτισαν. Από τη μια διακρίνω έναν αυθορμητισμό, ένα «ιδιαίτερο στυλ» που σε βάζει αμέσως στη διάθεση της μπάντας, απλώς οι συνθέσεις σε σημεία- δομικά μιλώντας- είναι αδύναμες. Κάπως ο τρόπος που εξελίσσεται η μουσική τους, κάπως λίγο ο πρωτόγονος ήχος σε κιθάρες και ντραμς μειώνουν την πιθανότητα κάποιος να τους λατρέψει. Ωστόσο, αν και οι συνθέσεις τους, ο ήχος και τα φωνητικά δε μου προκάλεσαν ενθουσιασμό, ο όλος συνδυασμός έχει κάτι να πει. Και κλείνω με αυτό, οι Outrage έχουν λόγο στο μουσικό στερέωμα γιατί έχουν ένα δικό τους τρόπο «να τα λένε» αλλά μέχρι εκεί. Ύστερα από τόσα χρόνια, και οι συνθέσεις θα μπορούσαν να είναι δυνατότερες και ο ήχος τους, κρατώντας όμως αλώβητο το old school στοιχείο. Μην ξεχνάμε επίσης ότι αυτή η σύνδεση old black– thrash– death μου ακούγεται κάπως επικίνδυνη, που σημαίνει ότι κάπως είναι παρακινδυνευμένο κάποιος να κρατήσει όλα αυτά τα στοιχεία χωρίς να γίνει γραφικός.
5.5/10
Ήλια Τσάρα
