[Option A]
Πολωνοί Black/death metalers κάνουν την εμφάνιση τους μισανθρωπικά με το 4ο ολοκληρωμένο άλμπουμ. Δημιουργήθηκαν το 1990 και αποκαλούν το είδος τους satanic dark metal, κάπως χαζός τίτλος αλλά anyway. 8 κομμάτια σε 41 λεπτά, επιθετικοί και σκοτεινοί χάρις τις εισαγωγές και τα samples του Khorzon (Arkona, Mussorgski) και τις μελωδικές γραμμές που έχουν βασικό συνθετικό ρόλο. Τα κομμάτια δεν στερούνται καλών ιδεών διότι έχουν αρκετές, αυτό που με ενοχλεί είναι ότι βαρέθηκα γρήγορα, μοιάζουν τα κομμάτια μεταξύ τους αρκετά σε ατμόσφαιρα και τουλάχιστον εμένα με έκαναν να έχω μια περίεργη σκέψη στο τέλος κάθε κομματιού από την μέση και μετά γι το αν τελικά μου άρεσε αυτό που άκουσα. Κάποιες death-ο-bend-ιές πάνε κάπως να δώσουν νέο αέρα αλλά δεν μου φτάνουν. Θα μπορούσαν να είναι πιο εφευρετικοί πιστεύω με τέτοιο υλικό. Να αναφέρω επίσης την guest εμφάνιση φωνητικών της Ανδρονίκης Σκουλά (Chaostar, Rotting Christ, Septic Flesh) σε δύο κομμάτια. Αυτά πάνω κάτω γι τον δίσκο, καλή ακρόαση…
6/10
Χρήστος Τσίτσης
[Option B]
Καλό και τίμιο Black – Death από τους παλαίμαχους Pandemonium από Πολωνία με μπόλικα στοιχεία από (παραδόξως!) Ελληνικό Black Metal. Γενικά το ύφος της μπάντας βρίσκεται κάπου ανάμεσα, εκεί που τελειώνει η τρέλα και η ασχήμια των Mayhem στα πρώτα τους και αρχίζει η καμμενιά και η δυσωδία των Vader. Με όλα τα παραπάνω προσυπογραμμένα από παλιούς Rotting Christ και Septic Flesh. Κάπως έτσι ακούγεται η μπάντα. Ίσως από τις πιο καλές προσπάθειες του συγκροτήματος, τόσο ηχητικά όσο και συνθετικά, πέρα από τα demo της και το πρώτο δίσκο που έχουν πολύ υψηλό cult status και είναι άνευ συναγωνισμού. Στην προκειμένη όμως περίπτωση μη νομίζεται ότι μιλάμε καμιά κρυστάλλινη παραγωγή η για τίποτα τρελές συνθέσεις που σου παίρνουν τα μυαλά. Ηχητικά οι κιθάρες είναι πιο μπροστά από οτιδήποτε άλλο και έτσι δίνουν μια πολύ όμορφη Black Metal αισθητική. Ειδικά σε κομμάτια όπως το εναρκτήριο αυτό επιτυγχάνεται θεαματικά μέσα από εναλλαγή μονοτονίας και μελωδίας (η οποία τρώει ένα boost από πολύ ιδιαίτερους ήχους από πλήκτρα που είναι κάπου ανάμεσα σε Ambient και σε Συμφωνικά και είναι και σε πολύ όμορφες αναλογίες). Τα riffs πολλές φορές γίνονται πιο βαρύγδουπα και ρυθμικά τιμώντας έτσι και τη Death μεριά της μπάντας, ιδιαίτερα σε κάποια κομμάτια όπως το “God Delusion” ή στο σχεδόν Doom έπος “Necro Judas”. Γενικότερα (και δυστυχώς) ο δίσκος δε σου αφήνει και πάρα πολλά ειδικά άμα πας να τον ακούσεις περιμένοντας να ακούσεις κάτι προσιτό στο αυτί ΠΕΡΑ από την τρομερή κομματάρα “Everlasting Opposition” που σε αναγκάζει σε σωστό κοπάνημα! Άμα όμως ακούς καθαρά ιμπρεσιονιστικά αυτά τα κομμάτια και αφεθείς στο ταξίδι που θέλουν να σε παρασύρουν οι Pandemonium τότε πραγματικά θα αποκομίσεις πολλά περισσότερα ΜΕ ΑΠΟΛΥΤΟ ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΜΑ το τελευταίο κομμάτι του δίσκου. Παρατήστε λοιπόν στην άκρη τα βροχόμετρα που μετράτε τον ιδρώτα που ρίξατε μετά από κάθε extreme δίσκο και αφεθείτε στην αρρωστημένη μαεστρία των τίμιων Πολωνών παλαιμάχων.
7.5/10
Γιώργος “Kelenmar” Βασιλειάδης
