Αρκετά μεγαλεπήβολη η προσπάθεια των Quadrus… Κάπως έτσι μπορώ να συνοψίσω το “Entropia”, το ντεμπούτο τους δίσκο, ο οποίος πραγματικά είναι ένα ακρόαμα από την αρχή μέχρι το τέλος. Οι Quadrus είναι μια καινούργια μπάντα, η οποία σχηματίστηκε, αν δεν κάνω λάθος το 2014 και στην πρώτη δισκογραφική δουλειά της αποφάσισε να κάνει κάτι που δεν κάνουν ούτε φτασμένα συγκροτήματα. Τι είναι αυτό; Ένα πολύ δύσκολο concept γύρω από την πολύ δύσκολη έννοια της εντροπίας και της αλληλεπίδρασης της ανθρωπότητας με το περιβάλλον και εν συνεπεία με τον πλανήτη Γη.
Θα μπορούσα να γράφω ώρες για το concept το οποίο έχουν δημιουργήσει οι Quadrus και την καταπληκτική δουλειά που έχουν κάνει στιχουργικά η Αλεξάνδρα Μισαηλίδου (φωνητικά) και ο Γιάννης Γαλανάκης (κιθάρες – brutal). Από τους απλούς αγγλικούς στίχους, τα λατινικά, τα εδάφια αναφερόμενα στον Πλάτωνα και την αρκετά αλληγορική διάθεση που έχουν οι στίχοι. Δεν θα μπορούσε να ήταν βέβαια διαφορετικά, λόγω του θέματος που η μπάντα πραγματεύεται. Το μόνο που μπορώ να πω, είναι ότι κάθε τραγούδι μπορεί στιχουργικά να σταθεί σαν ένα πεζόμορφο ποίημα και να διαβαστεί ξεχωριστά από την μουσική.
Όλα αυτά τα ωραία πράγματα τα οποία υπάρχουν στους στίχους, θα πρέπει να συμβαδίζουν με τη μουσική και να δίνουν ένα πολύ δυνατό αποτέλεσμα. Το έχουν καταφέρει οι Quadrus; Σε γενικές γραμμές ναι. Αλλά συνεχίστε να διαβάζετε… Ο δίσκος είναι απλά ψαρωτικός, αφού τα παιδιά δείχνουν να έχουν δουλέψει μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια συνθετικά. Το κυριότερα από όλα όμως είναι ότι οι Quadrus εκτός του μεγαλεπήβολου concept που έχουν στο μυαλό τους, έχουν πάρει επιρροές από πάρα πολλές μπάντες από διαφορετικά ιδιώματα και προσπαθούν να τις περάσουν από το δικό τους προσωπικό πρίσμα. Θέλετε μερικά ονόματα; Dream Theater, Wintersun, Kamelot, Symphony X, Nightwish, Epica… ναι, η λίστα θα μπορούσε να μεγαλώσει επικίνδυνα.
Οι Quadrus και ο mastermind της μπάντας Γιάννης Γαλανάκης δείχνει κάθε στιγμή ότι λατρεύει τη σινεματική μουσική. Επικά intros και breaks σε αρκετές περιπτώσεις, ορχηστρικά μέρη αλλά ακόμη και τα metal μέρη του δίσκου αποπνέουν αυτή τη σινεματική και δραματική ατμόσφαιρα, σε μεγάλο βαθμό. Σαν στυλ μουσικής, θα μπορούσε κανείς να κατατάξει τους Quadrus σαν ένα συμφωνικό / progressive / power metal σχήμα με αρκετές μελωδικές death metal στιγμές.
Μέχρι εδώ καλά και ακόμη καλύτερα όταν κάποιος ακούσει κομμάτια σαν το κέλτικο “Attribution Theory” ή το απίστευτα μελωδικό και ωραίο “Aggression”, τα οποία σε καλούν να ακούσεις ξανά και ξανά. Όσο για το 20-λεπτο “Entropia”, αυτό νομίζω ότι θα αφήσει άφωνους όλους τους φανατικούς οπαδούς των Dream Theater, θυμίζοντας μια μίξη “A Change Of Season” και “The Astonishing”, στο οποίο οι μελωδίες που ο Jon Soti και η Αλεξάνδρα Μισαηλίδου ερμηνεύουν είναι σπαρακτικές και απλά μπαίνουν στην καρδιά σου. Το “Entropia” είναι ένα κομμάτι που συλλέγει όλα τα στοιχεία των Quadrus και προσφέρει ότι καλύτερο μπορεί να δώσει αυτή η μπάντα.
Μέχρι εδώ καλά, αλλά η μπάντα προσπαθεί σε αρκετές περιπτώσεις να βγάλει προς τα έξω και την τεχνική της πλευρά, που αναμφίβολα είναι τεράστια. Συγνώμη, αλλά κομμάτια σαν τα “Shadow Provision”, “Deceptive Projection” θα μπορούσαν να μην υπάρχουν καν, αφού ειδικά στο δεύτερο η ακατάσχετη μανία της μπάντας να περάσει αυτό το τεχνικό στοιχείoκαταστρέφει κάθε προσπάθεια μελωδίας.
Σε γενικές γραμμές, τα υπόλοιπα κομμάτια “Sense Of Matter” και “The Alpha Origin”, είναι κομμάτια τα οποία θα αρέσουν σε κάθε οπαδό των Epica.
Πάμε τώρα στο μεγάλο και ουσιώδες πρόβλημα του δίσκου, το οποίο είναι η μίξη και η παραγωγή. Συγνώμη, αλλά για ένα τόσο μεγάλο σχέδιο και τόσο μεγάλο project με αμέτρητα κανάλια ορχηστρικών μουσικών και οργάνων, η μίξη και η παραγωγή θα έπρεπε να ήταν πολύ πιο προσεγμένη. Οι ορχήστρες είναι πάρα πολύ ψιλά στην τελική μίξη, με αποτέλεσμα να χάνεται εντελώς κάθε προσπάθεια της Αλεξάνδρας να περάσει οποιαδήποτε ατμόσφαιρα και μελωδία. Αυτό φαίνεται καθαρά όταν στα “Attribution Theory” και σε πολλά μέρη του τραγουδιού “Entropia”, αφήνουν τα όργανα τη φωνή της να αναπνεύσει. Επίσης, μάλλον θα χρειαζόταν καλύτερη ‘σκηνοθεσία’ σε ορισμένα κομμάτια, έτσι ώστε οι ψιλές της να μην ακούγονται αρκετά ψεύτικες.
Περαιτέρω, ακούω αρκετά μπουκώματα όταν ορχήστρες και μπάντα, προσπαθούν να κλιμακώσουν ορισμένες μελωδίες και ρυθμούς, βλέπε και πάλι το κομμάτι “Entropia”. Αυτά είναι όλα πράγματα από τα οποία ελπίζω οι Quadrus να μάθουν και πάνω από όλα να έχουν ήδη εντοπίσει, γιατί πραγματικά η μουσική τους αξίζει πολύ καλύτερης παραγωγής.
Το “Entropia”, στα δικά μου αυτιά ίσα ίσα ξεφεύγει τον χαρακτηρισμό του άνισου δίσκου. Είναι ένας δίσκος που έχει απίστευτα καλές στιγμές και δείχνει μια μπάντα γεμάτη όρεξη για δουλειά και για ένα καλό αποτέλεσμα. Νομίζω ότι θα μπορούσαν για αρχή να κάνουν κάτι πιο απλό και να αφήσουν τις πολύ καλές ιδέες που έχουν, να αναπνεύσουν και να δώσουν το στίγμα τους, παρά να μπλέξουν με τόσα πολλά τεχνικά στοιχεία. Σίγουρα στο μέλλον θα μας απασχολήσουν περισσότερο και ελπίζω σύντομα. Οι οπαδοί τον προαναφερθέντων συγκροτημάτων και επιρροών των Quadrus, σίγουρα θα βρουν αν μη τι άλλο πολύ ενδιαφέρον το πόνημα της Αθηναϊκής μπάντας.
7/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
