Καλός δίσκος από τους Σουηδούς Heavy Μεταλλάδες ΑΛΛΑ μικρότερος συνολικά σε σχέση με τις προηγούμενες τους δουλειές. Ενώ το “Lightbringer” πριν από τρία χρόνια αποτελούσε μία πύρινη λαίλαπα που ξερνούσε πυρακτωμένο ατσάλι μέσα στα αυτιά κάθε ακροατή, εδώ στο Death μπορούμε να πούμε ότι οι θερμοκρασίες έπεσαν λιγάκι, τα τραγούδια μοιάζουν πιο ελεγχόμενα και ο τραγουδιστής κάπως ακούγεται λίγο διαφορετικός ερμηνευτικά. Όμως η αλήθεια να λέγεται ότι χάνει η μπάντα σε ενέργεια σε αυτήν την κυκλοφορία, το κερδίζει σε έμπνευση όσον αφορά τις κιθάρες και τις πολύ προσεγμένες μελωδίες τους, είτε στα riffs και leads είτε στα ανεπανάληπτα μεγάλης διάρκειας σολίδια της μπάντα (όσον αφορά πάντα το πώς τους έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα). Συνολικά θα έλεγα ότι συνθετικά από εκεί που άκουγες στην μπάντα ένα συνονθύλευμα King Diamond, Manowar, Judas Priest, Accept και Iron Maiden σε αυτή τη κυκλοφορία υπάρχουν πιο τρανταχτές αναφορές σε παλιούς Judas Priest (βέβαια αρκετά King Diamond στοιχεία παραμένουν, όπως και Iron Maiden όπως στο ΠΟΛΥ καλό ‘Defiant’). Υπάρχουν όμως και μερικά σημεία που οι επιρροές στον κλασσικό ήχο αγγίζουν τα όρια του ξεπατικώματος, όπως στο ‘Frozen’ του οποίου το πρώτο και βασικό riff είναι σχεδόν ίδιο με το ‘Sign of the Southern Cross’ των Black Sabbath. Τα ‘Under the Scythe’ και ‘Flame of the Tyrants’ έχουν γίνει γνωστά εδώ και καιρό (το ένα από το περσινό single της μπάντας και το άλλο από το video clip της πριν την κυκλοφορία του Full Length) και αποτελούν αδιαμφισβήτητα τα πιο δυναμικά κομμάτια του Death. Γενικά κακά κομμάτια δεν υπάρχουν στον δίσκο και μέχρι και τα πιο ‘νερόβραστα’ άνω του πεντάλεπτου κομμάτια, αποζημιώνουν με τα τρομερά οργανικά τους μέρη. Απλά η μπάντα πιθανώς στη προσπάθεια της να οριστικοποιήσει τον ήχο της έχασε αυτή τη φλόγα που την έκανε μοναδική και την έθετε μέσα στην αφρόκρεμα των μπαντών που αναπήδησαν από την αναβίωση του κλασσικού ήχου. Αυτό που με στενοχώρησε ιδιαίτερα είναι ότι πολύς κόσμος είδε αρνητικά αυτό τον δίσκο και το θεωρεί μια απογοήτευση… Σίγουρα η απογοήτευση είναι μεγάλη, όταν βγάζει μια μπάντα ένα δυναμίτη και η συνέχεια δεν είναι αντίστοιχα υψηλή, αλλά αυτό δεν πρέπει να μας τυφλώνει ώστε να αγνοούμαι τις ομορφιές που μας προσφέρουν οι RAM και σε αυτό το δίσκο.
7,5/10
Γιώργος “Kelenmar” Βασιλειάδης
