Φαίνεται πως αυτή η εμμονή που έχουν οι νέες power metal μπάντες να προσθέτουν άπειρα συμφωνικά μέρη δε λέει να τελειώσει με τίποτα. Ούτε ακόμα και όταν κινδυνεύουν να γίνουν όλοι κόπιες των Rhapsody (ή τουλάχιστον από τους πρώτους που επιχείρησαν κάτι τέτοιο). Όταν ο ήχος των Reinxeed ακούστηκε για πρώτη φορά στα αυτιά μου από αυτό το τρίτο τους album, αμέσως αναρωτήθηκα: “Πραγματικά, έτσι ακούγεται το power metal σήμερα;”. Δυστυχώς, το Majestic είναι -όπως αρκετές τελευταίες power metal κυκλοφορίες- κάτω του μετρίου. Τα “επικά” κομμάτια που έχουν είναι για μπόμπιρες 10 έως 15 χρονών, η φωνή του Tommy Johansson όταν δεν είναι ανύπαρκτη και αδύναμη, αποτελεί μία καρα-μπαμ αντιγραφή σε Joacim Cans και Fabio Leone, ενώ ότι καλό προσπαθούν να κάνουν οι μελωδικές κιθάρες του καταστρέφεται με το που κάνουν την εμφάνισή τους τα πραγματικά ενοχλητικά keyboards. Και να φανταστείτε ότι αυτός εδώ υποτίθεται ότι είναι ο mastermind της όλης υπόθεσης. Ας γελάσω. Το Majestic, κοντολογίς, πιο πολύ μου έκανε για O.S.T. μεγάλης κινηματογραφικής παραγωγής παρά για σοβαρό metal δίσκο. Δε γίνεται συνέχεια να περιμένουμε στο power τους συνήθεις ύποπτους (βλέπε Helloween, Gamma Ray, Blind Guardian κλπ., κλπ.) να βγάζουν συνέχεια τα κάστανα από τη φωτιά. Χρειάζεται και νέο αίμα. Μπάντες σαν τους Reinxeed δεν υπάρχει περίπτωση ούτε μία στο εκατομμύριο να προκόψουν. Και αυτό κυρίως γιατί ο κύριος Johansson δε μπορεί να καταλάβει πως μία μπάντα δεν είναι one-man show. Εξάλλου σπάνια μπορεί ένα άτομο να κάνει από μόνο του τη διαφορά. Για τα παιδάκια που αρέσκονται στις χαριτωμένες μελωδίες και τους τυπάδες που έχουν κάνει το Dungeons And Dragons τρόπο ζωής, οι Reinxeed είναι ό,τι πρέπει γι’ αυτούς. Για όλους όσους αγαπάνε αληθινά το καλό old-school power metal μακριά. Απλά ξεχάστε το. Για όνομα των Dragonforce δηλαδή.
2/10
Χάρης Μπελαδάκης
