To “Infinite Silence” είναι η πρώτη μου επαφή με τους Φινλανδούς Return To Void. Είναι ήδη η τρίτη τους δουλειά από το 2015 όταν και σχηματίστηκαν, η οποία κυκλοφόρησε μέσω της Inverse. Από τότε είναι μάλλον αρκετά δημιουργικοί, αφού έχουν επίσης κυκλοφορήσει τα “Return To Void” (2017) και “Memory Shift: The Day After” (2018).
Στα του δίσκου τώρα, οι Return To Void, παίζουν prog rock/metal. Εύκολο και ξεκάθαρο. Δεν είναι τόσο σκληροί ώστε να χαρακτηριστούν ακριβώς metal αλλά ως τίμιοι progressive-άδες, θα πετάξουν εδώ και εκεί και το εκάστοτε βαρύ Theater-ικό riff. Το Infinite Silence σαν σύνολο θα έλεγα ότι είναι αρκετά επηρεασμένο από την ευρύτερη 90s prog σκηνή και δη τους μεγάλους Conception, εποχής “Parallel Minds” και “Flow”, στο πιο σκοτεινό τους. Και εάν η προηγουμένη αναφορά στους Νορβηγούς φέρνει χαμόγελα, η προσγείωση στην πραγματικότητα των Return To Void γίνεται λίγο ανώμαλα.
Όση ώρα πέρασα στην ακρόαση, δυστυχώς, δε βρήκα κάποια στιγμή που να ξεχωρίζει πραγματικά και αυτό είναι ακριβώς το κύριο μειονέκτημα. Εάν κάτι είναι απλά κακό, η ετυμηγορία είναι πολύ πιο εύκολη αλλά το “Infinite Silence” δεν είναι σε καμία περίπτωση ένας κακός δίσκος. Οι Return To Void έχουν σίγουρα τις τεχνικές δεξιότητες για να υποστηρίξουν το είδος της μουσικής που έχουν επιλέξει να παίζουν αλλά ως γνωστόν πλέον, αυτό από μόνο του δεν αρκεί.
Δυσκολεύτηκα να βρω, με ελάχιστες εξαιρέσεις, κάποια μελωδία, κάποιο refrain ή κάποιο φοβερό riff. Ο Markku Pihlaja στα φωνητικά έχει μια ζεστή φωνή, η οποία αποδίδει τα εύσημα της θεατρικότητας της στον Rhoy Khan. Δουλεύει μεν αλλά μοιάζει μονίμως συγκρατημένη. Ωραία η λυρικότητα στις συνθέσεις και τα βιρτουόζικα solos στις κιθάρες από τον Saku Hakuli αλλά στο τέλος μένω με την αίσθηση ότι ενώ κάτι πάει να γίνει, το αόρατο χέρι του «απλά καλού» τους κρατάει πίσω.
Γενικά αμφιβάλλω αν το “Infinite Silence” είναι ο δίσκος που ο κάθε prog οπαδός θα θέλει οπωσδήποτε στη δισκοθήκη του. Αρκούν ακόμα δέκα καλοπαιγμένα κομμάτια, με σαφείς επιρροές από τα μεγαθήρια της σκηνής, χωρίς όμως αυτό το «κάτι», για να επενδύσει ο ακροατής χρόνο σε αυτά; Ειδικά στην εποχή της πληροφορίας που ζούμε όπου η ακόμα καλύτερη μουσική πρόταση περιμένει στη γωνία, το βρίσκω δύσκολο.
5/10
Βασίλης Μπατίλας
vasilis_vd@hotmail.com
