Νεκρανάσταση heavy metal μπάντας από τα 80’s, επεισόδιο 283357. Τελικά κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αυτή η τάση επανασυνδέσεων είναι αποτέλεσμα της ελεύθερης και μαζικής διάχυσης της πληροφορίας μέσω των ψηφιακών μέσων, γιατί τώρα είναι πιο έντονο το φαινόμενο να αλλάζει το status των μπαντών από το obscure στο cult, προσδίδοντάς τους μια δημοφιλία που δύσκολα θα αποκτούσαν σε προηγούμενα χρόνια (και γι’αυτό παρέμειναν στον τάφο). Έτσι λοιπόν και οι Ruthless, με τελευταία δισκογραφική τους παρουσία το “Discipline of Steel” του 1987, επιστρέφουν στο προσκήνιο(;) με το νέο “They Rise”. Η σελίδα της μπάντας στο Metal Archives αναφέρει πως ήταν έτοιμοι να κυκλοφορήσουν ένα δέυτερο full length άλμπουμ το 1989 αλλά τελικά διαλύθηκαν. Δεν ξέρω αν το υλικό του “They Rise” χρονολογείται από τότε αλλά και πάλι δεν έχει σημασία μιας και δεν ξεφεύγει από το κλίμα της τότε εποχής και μεταξύ μας δεν πιστεύω ότι θα κάθονταν να γράψουν κάτι σε διαφορετικό ύφος. Από τον μακρύ και κουραστικό πρόλογο πρέπει να έχετε πάρει μια γεύση για το ποιόν του “They Rise”. Τυπικό επικό αμερικάνικο Heavy Metal (με τα κεφαλαία να μην έχουν μπει κατά λάθος), με τις riffάρες του, τις τσιρίδες του, τα speedαρίσματά του, τα όλα του και προσωπικά το καραγούσταρα. Μα είναι να μη γουστάρεις τις Maiden δισολίες και καλπασμούς του “Time Waits” ή την σχεδόν thrash κόψη του “Frustration”; Πολύ καλή σε χροιά και απόδοση του τραγουδιστή Sammy DeJohn παρά τα χρόνια του, το κιθαριστικό κομμάτι είναι αρκετά δουλεμένο αποφεύγοντας τις πολλές επαναλήψεις θεμάτων, το μπάσο θριαμβεύει στον παραδοσιακό του ρόλο και τα τύμπανα. Όπως έχω εκφράσει και σε παρόμοια περίπτωση νεκρανάστασης, προτιμώ τις πιο άγνωστες μπάντες που κάνουν επιστροφή με νέο δίσκο μετά από δεκαετίες και το αποτέλεσμα είναι ποιοτικό και τίμιο, από συγκροτήματα που έχουν καταντήσει ξεζουμισμένα κουφάρια του εαυτού τους και κυκλοφορούν ότι μετριότητα τους έρχεται στο κεφάλι προκειμένου να μένουν στο προσκήνιο και να κονομάνε κάνα ψιλό. Το προτείνω ανεπιφύλακτα στους οπαδούς των Armored Saint, Metal Church, Omen και παραπλήσιων ακουσμάτων, αλλά είμαι σίγουρος πως θα το απολαύσει το ίδιο ο οποιοσδήποτε αυθεντικός metalhead.
7/10
Νίκος Κεφαλίδης
[email protected]
