Όταν λέμε folk σίγουρα δεν εννοούμε νεανίες να κονταροχτυπιούνται και την κυρά-Νίτσα να φωνάζει ‘Κωστάκηηηηη θα χτυπήσεις!’. Επίσης το να χρησιμοποιείς κάποια παραδοσιακά μουσικά όργανα για να δείξεις απλά πως κάτι γίνεται δεν είναι folk. Επιπλέον το να χρησιμοποιείς γερμανόφωνο στίχο και μερικά υπεραπλουστευμένα ηλεκτρονικά στοιχεία δεν σε κάνει να ακούγεσαι σαν Rammstein. Το αστείο της όλης υπόθεσης είναι ότι αυτή η μπάντα που μπαίνει απ’ ότι φαίνεται στα χωράφια του medieval-folk metal έχουν μια δισκογραφία που πολλοί θα ήθελαν να έχουν σε αριθμό αλλά σίγουρα όχι σε ποιότητα, καθώς αυτός είναι ο 9ος δίσκος τους και απ’ ότι φαίνεται γνωρίζουν κάποια εγχώρια επιτυχία (αμάν πια αυτοί οι Γερμανοί!) και αν δεν αρχίσουν να ψάχνονται πάνω στο θέμα έχω την εντύπωση πως θα παραμείνουν εκεί. Εκτός λοιπόν το ότι αυτή η δουλειά είναι ανιαρά γλυκανάλατη η διαπίστωση που με ενόχλησε περισσότερο είναι ότι ψάχνοντας λίγο την μέχρι στιγμής πορεία τους ανακάλυψα με πικρία ότι οι πέντε δίσκοι στη σειρά με χρονική διαφορά ενός έτους(!), δεν είναι διόλου αποτέλεσμα αστείρευτης έμπνευσης αλλά απροκάλυπτης εμπορευματοποίησης. Κακό του κεφαλιού τους.
3/10
Αγγελική Καπίρη
