Οι Shadowrise μας έρχονται από την Ολλανδία και το ομώνυμο άλμπουμ τους είναι και το ντεμπούτο τους. Η μπάντα είναι ενεργή από το 2009 και μόλις το 2016 κατάφερε να κυκλοφορήσει την πρώτη της επίσημη δουλειά, το “Escape From Shadow Island” EP, το οποίο από ότι είδα έχει αποσπάσει κάποιες καλές κριτικές. Η μπάντα μέχρι πρότινος ήταν χωρίς δισκογραφική στέγη και μόλις φέτος η Painted Bass έδωσε τη δισκογραφικό συμβόλαιο στους Ολλανδούς.
Μην έχοντας ακούσει το “Escape From ShadowIsland” σίγουρα δεν μπορώ να συγκρίνω το ντεμπούτο της μπάντας με την πρώτη επίσημη κυκλοφορία τους. Οι Shadowrise προσπαθούν να κάνουν μια μίξη του νεοκλασσικού και συμφωνικού metal με όλα τα στοιχεία του μοντέρνου melodic death. Δεν μπορώ να πω ότι αυτός ο συνδυασμός δεν είναι ελκυστικός για όσους διαβάζουν αυτή την κριτική, αλλά και για εμένα.
Μπορώ να πω όμως, ότι το “Shadowrise” είναι ένας από τους πιο εύκολους δίσκους που μπορεί να ακούσει κανείς. Το κακό σε όλο το αποτέλεσμα είναι ότι δεν είναι σε καλό βαθμό εύκολος δίσκος, αλλά μάλλον συνηθισμένος. Οι Shadowrise διατείνονται ότι έχουν έναν μοναδικό ήχο που αναμιγνύει επιρροές από Blind Guardian και Nightwish, αλλά και αυτές από Wintersun και Fleshgod Apocalypse.
Από εκεί και πέρα, όταν κάποιος ακούσει το ντεμπούτο των Ολλανδών, μπορεί πολύ εύκολο να καταλάβει ότι προσκυνούν και πίνουν στο όνομα των συμπατριωτών τους Epica μεγάλες ποσότητες κρασιού. Δεν υπάρχει προσωπική ταυτότητα για τους Shadowrise, αφού ότι και να ακούσει κανείς στο ντεμπούτο τους, είναι απλά ήδη παιγμένο. Αυτό δεν καθιστά απαγορευτικό ένας δίσκος να είναι ωραίος, απλά εδώ τα τραγούδια δεν έχουν φαντασία και οι αδυναμίες είναι πού μεγάλες.
Η κυριότερη αδυναμία της μπάντας είναι η πολύ εντυπωσιακή τραγουδίστρια Laura Guldemond. Εκτός του γεγονότος ότι η ίδια δεν ακούγεται καλά και είναι πολύ χαμηλά στην τελική μίξη – πράγμα που δεν είναι και δικό της φταίξιμο, η φωνή της θέλει πολύ δουλειά ακόμη. Ειδικά όταν η ίδια προσπαθεί να ανέβει σε ψηλές νότες, το μόνο με το οποίο μπορώ να συγκρίνω την φωνή της, είναι μια γάτα την οποία ξεκοιλιάζουν. Παραδείγματα, να ακούσει κάποιος τα ρεφρέν των “To Live And Die For”και ειδικά του “Evil Conductor”.Πάρα μα πάρα πολύ ενοχλητικό και δε μπορώ να πω ότι δεν το κάνει αρκετές φορές. Σε αντίθεση, οι μεσαίες και οι χαμηλές της, είναι αρκετά καλές.
Σε αντίθεση, τα melodic death στοιχεία της μπάντας είναι σε πολύ καλό επίπεδο, ειδικά όταν αυτά εμπλέκονται με κάποια folk riff, βλέπε το τελευταίο κομμάτι “Cursed”. Από εκεί και πέρα, ενώ οι πιο γρήγορες στιγμές του δίσκου που έχουν να κάνουν με μελωδικό death metal είναι αρκετά καλές, όπως στo “The Chosen Vessel”, οι power metal στιγμές του “Power Of The Moonlight”και “Fight Now” για παράδειγμα, καταστρέφουν τα πάντα. Όαση στη μετριότητα είναι το πολύ καλό “Cradle Of Death”, το οποίο είναι μια όντως πολύ καλή μίξη power/neoclassical και melodeath με πολύ καλή μελωδία η οποία μένει στο μυαλό του ακροατή με τη πρώτη ακρόαση. Αν δεν ήταν και οι ψηλές της Guldemond.
Πολύ άνισος δίσκος θεωρώ ότι είναι το ντεμπούτο των Shadowrise. Για τα δικά μου γούστα η μπάντα πρέπει να επικεντρωθεί περισσότερο στα melodic death στοιχεία της και όχι στα power metal και σίγουρα η Guldemond να κάνει μαθήματα φωνητικής ή να μην ανεβαίνει τόσο ψηλά. Δυστυχώς το “Shadowrise” είναι άνισος δίσκος προς τον κακό, οπότε σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να τον συστήσω και σε οπαδούς του συγκεκριμένου είδους. Καλύτερα να ακούσετε κάποιο δείγμα πριν επενδύσετε.
5/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
