Μια φράση λέει ότι εδώ δε χωράνε οπαδικά. Δεν ισχύει στη συγκεκριμένη περίπτωση. Εδώ χωράνε και παραχωράνε μάλιστα. Για τους Slayer μιλάμε δηλαδή, την κατά γενική ομολογία μεγαλύτερη και σπουδαιότερη thrash metalμπάντα όλων των εποχών. Πρόσφατα έδωσαν την αποχαιρετιστήρια περιοδεία τους, η οποία πέρασε και από τη χώρα μας και παραλίγο να γκρεμίσει το κλειστό του ΟΑΚΑ. Τώρα βγάζουν άλλη μία live κυκλοφορία, η οποία όμως ηχογραφήθηκε πριν από την εκκίνηση της συγκεκριμένης περιοδείας και συγκεκριμένα στις 5 Αυγούστου 2017 στο Los Angeles Forum. Το συγκεκριμένο είναι ουσιαστικά το soundtrack για την ταινία “The Repentless Killogy”, την οποία δεν έχω δει ακόμα για να πω κάποια άποψη.
Με ελαφρώς διαφορετικό set από αυτό που παρουσίασαν στην The Final World Tour, οι Σφαγείς σφυροκοπάνε ασταμάτητα για σχεδόν μιάμιση ώρα. Είκοσι κομματάρες περιλαμβάνονται εδώ από όλη τη σπουδαία καριέρα του ιστορικού συγκροτήματος, κάτι το οποίο χρησιμεύει άνετα και σαν ένα άτυπο best-of. Ένας σημαντικός λόγος για να κάτσει κάποιος να ασχοληθεί με αυτή την κυκλοφορία, αφού υπάρχουν μόνο τέσσερα τραγούδια από το “Repentless”, το τελευταίο τους full-length.
Για τα υπόλοιπα, τι να πει κανείς; Χρειάζονται λόγια για αθάνατους ύμνους όπως τα “Disciple”, “Postmortem”, “War Ensemble”, “Dead Skin Mask”, “Hell Awaits”, “South Of Heaven”, “Raining Blood”και“Angel Of Death”μεταξύ πολλών άλλων; Ακούγοντάς το, ανέβασα τόσο πολύ την ένταση που αν έμενα σε πολυκατοικία στην επόμενη γενική συνέλευση θα έβαζαν θέμα να με διώξουν από το κτίριο. Η απόδοση της μπάντας είναι άψογη, η φωνή τουTom Araya είναι το μίσος προσωποποιημένο και το κοινό είναι αφηνιασμένο, καθώς ακούγονται συνέχεια τα ουρλιαχτά τους. Είναι πασίγνωστο έτσι κι αλλιώς το πόσο φανατικούς οπαδούς έχουν.
Ο ήχος επίσης είναι φοβερός, αφού ακούγεται αρκετά ωμός και ακατέργαστος και ευτυχώς δεν ακολουθεί τη μόδα του να γυαλίζονται όλα σε μία live κυκλοφορία. Μέχρι και κάποια λίγα φάλτσα του Araya ακούγονται και αυτό δείχνει το πόσο ήθελαν να μείνει απείραχτη η συγκεκριμένη εμφάνιση. Το πόσο θα λείψουν οι Slayer από τη μουσική, είναι περιττό να το αναφέρω. Από τη στιγμή που δε θα ξαναπαίξουν ζωντανά, το συγκεκριμένο live είναι μάλλον το κύκνειο άσμα τους και αποτελεί μία πολύ καλή επιλογή για κάθε οπαδό τους.
Υ.Γ.: Κύριε Olof Wikstrand, μπροστά στους Slayer είσαι ένα πουθενάς και τίποτα άλλο. Ναι, έκανες κάποια επιτυχία με τους τυράδες τους Enforcer, αλλά το τούβλο που πέταξες ήταν πέρα για πέρα άστοχο.
8/10
Γιώργος Τερζάκης
