Το να πούμε ξανά για την αναβίωση του thrash στην Ελλάδα, θα είναι μεγάλος πλεονασμός. Άλλο ένα συγκρότημα από την Αθήνα ξεκινάει το ταξίδι του, μέσα σε δύσκολους καιρούς. Φυσικά σε μια σκηνή που αρχίζουμε να μετράμε αμέτρητες πλέον προσπάθειες, αυτήν της Thrash. Με το όνομα Spit The Blood, δεν περιμένει κανείς να ακούσει κάτι άλλο εκτός από μια επιθετική χροιά στη μουσική. Τι μπορεί να έχουν οι Spit The Blood παραπάνω από μια άλλη μπάντα, που θα πρέπει να σας κάνει να τους ακούσετε;
Μια λέξη υπάρχει μόνο και δεν μπορώ να τη γράψω. Παράφραση της, ότι όταν τα παιδιά παίζουν μουσική, είναι σαν να κάνουν σεξ. Αυτό, φαίνεται, από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα του ομότιτλου ντεμπούτου τους. Υπάρχουν πολύ ωραίες ιδέες αλλά και riff που σε κάνουν σιγά σιγά να κουνάς το κεφάλι σου, π.χ. το τέλος του “Reason To Kill”. Έχοντας σαν κύρια επιρροή τους Slayer, αλλά και τους Anthrax σε σημεία, οι Spit The Blood καταφέρνουν να περάσουν την προσωπική τους πινελιά σε όλα τα κομμάτια, φιλτράροντας αυτές τις επιρροές μέσα από μοντέρνο thrash / groovy ήχο και σε κάποια σημεία μέσα από ένα punk attitude.
Το δυνατό σημείο του δίσκου, είναι σίγουρα τα κιθαριστικά riff του Νίκου, τα οποία είναι εξόχως δουλεμένα και εμπνευσμένα ενώ το rhythm section, με τον Σπύρο (μπάσο) και τον Γιάννη (τύμπανα), να είναι στιβαρό και σταθερό, χωρίς να κουράζει. Το μόνο ίσως που θα μπορούσε να γίνει καλύτερα, είναι να είχε δουλευτεί το rhythm section περισσότερο, ώστε να μην ακολουθεί κατά το 90% τις κιθάρες και τα riff.
Τα φωνητικά του Νίκου, είναι φυσικά, τραχιά και επιθετικά, αρκετά ωμά, κάτι μεταξύ grows και καθαρών. Θα πω και την προσωπική μου άποψη, ότι προτιμάω την μπάντα όταν speedάρει, για παράδειγμα στα κομμάτια “Track 5” (ίσως το αγαπημένο μου), “Mindless” και “Predator”. Όχι ότι τα grooveαρίσματα και τα Mid-tempo στοιχεία στα “Degradation” και “Spit The Blood” (με το συγνώμη όμως, πολύ κακό κιθαριστικό solo) με χαλάνε.
Τα πράγματα είναι καθαρά με τους Spit The Blood. Ο δίσκος είναι πολύ καλός, εμπνευσμένος και τα παιδιά έχουν πολύ αγάπη για αυτό που κάνουν. Το γεγονός ότι ο ήχος δεν είναι και τόσο καλός, είναι κάτι το οποίο μπορεί κάποιος να το προσπεράσει. Στο κάτω κάτω, thrash είναι, όχι συμφωνικό power metal.
Οι Spit The Blood δεν ανακαλύπτουν τον τροχό, αλλά το ομώνυμο ντεμπούτο τους, σίγουρα θα αρέσει σε όλους του Slayerικούς και τους οπαδούς του thrash. Έχουν δρόμο μπροστά τους και με τις σωστές κινήσεις αλλά και με αφοσίωση, είμαι σίγουρος ότι θα τους ακούσουμε ξανά στο μέλλον.
7 / 10
[email protected]
Δημήτρης Σταύρος
