Το όνομα των Rings Of Saturn δε χρειάζεται συστάσεις. Έχει γίνει αρκετά γνωστό τα τελευταία χρόνια, κυρίως λόγω της τρομακτικής τεχνικής κατάρτισης των μελών, που έκαναν πολλούς επίδοξους μουσικούς να ματώσουν πάνω από τα όργανά τους. Άσχετα αν είναι οπαδός της μπάντας ή όχι, δε γίνεται να μην παραδεχτείς ότι το επίπεδο τεχνικής τους είναι πολύ πιο ψηλά από τις περισσότερες μπάντες που κυκλοφορούν. Εδώ όμως δεν κρίνουμε την τεχνική κατάρτιση, αλλά τη μουσική ικανότητα και σε αυτό τον τομέα, ο δίσκος πάσχει ξεκάθαρα.
Για την ακρίβεια, αυτό που ακούω εδώ μέσα είναι ασκήσεις για μουσικούς και τίποτα περισσότερο. Ειλικρινά αρνούμαι να αποκαλέσω μουσική ένα εγχείρημα το οποίο βομβαρδίζει συνεχώς τον ακροατή με πληροφορία και 400 νότες το δευτερόλεπτο, μόνο και μόνο για να δείξει ότι μπορεί να το κάνει. Η μουσική δεν είναι άθλημα, δεν κερδίζει ο πιο τεχνικός, ο πιο βίαιος, ο πιο γρήγορος, αλλά αυτός που μπορεί να γράψει μουσική και όχι άψυχες ασκήσεις.
Προφανώς και δε γίνεται όλες οι μπάντες να παίζουν άτεχνα προκειμένου να ακούγονται άμεσες και κατανοητές, αλλά την ίδια στιγμή δε γίνεται να επιδίδεσαι σε ένα μουσικό αυνανισμό ο οποίος δε δείχνει τίποτα περισσότερο από το γεγονός ότι απλά αποδεικνύεις πόση εξάσκηση έχεις κάνει και κάνεις καθημερινά με την κιθάρα. Και στις δύο περιπτώσεις, σοβαρή μουσική δεν γράφεται. Από τη μία πλευρά, βγαίνουν σκουπίδια που θρέφουν την πείνα των νοσταλγών του «τρου» ήχου και από την άλλη γράφονται tech wank εκτρώματα που θα βρουν πάτημα μόνο σε επίδοξους μουσικούς που αναζητάνε συνέχεια τη βελτίωση της τεχνικής τους.
Και αυτό το αίσχος ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στη μουσικότητα υψηλού επιπέδου και στο μουσικό αυνανισμό και για μια ακόμα φορά, οι Καλιφορνέζοι δείχνουν να μη το καταλαβαίνουν αυτό. Και όταν στη μουσική επιδιώκεις διαρκώς μόνο ένα πράγμα, είτε αυτό είναι βία, είτε τεχνική, είτε μελωδία, είτε ωμότητα, το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον κουραστικό, αν όχι σκουπίδι.
2/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
