Οι Sun Of The Endless Night είναι μια thrash metal μπάντα που μας έρχεται από το Ηνωμένο Βασίλειο, όπου σχηματίστηκε το 2018. Το όνομά τους προέρχεται από το βιβλίο του John Farris, “Son Of The Endless Night”, το οποίο μιλάει για έναν νεαρό, ο οποίος δολοφόνησε κάποιον έχοντας καταληφθεί από ένα αρχαίο και κακό πνεύμα. Ιθύνων νους του συγκροτήματος είναι ο βετεράνος μουσικός Adrian Stokes (ex-Suicide Watch, ex-Stampin’ Ground), ο οποίος έγραψε τα τραγούδια μόνος του και όταν κατάλαβε ότι ήταν πολύ καλά για να κάθονται απλά στον σκληρό του δίσκο, βρήκε μουσικούς, υπέγραψε συμβόλαιο με την ιταλική Punishment 18 και το 2019 κυκλοφόρησε το ντεμπούτο, με τίτλο “Symbols Of Hate And Deceitful Faith”.
Τώρα, οι Άγγλοι επιστρέφουν με τη δεύτερη δουλειά τους, ονόματι “Life… A Tragedy Tainted By Malevolence”. Θα ξεκινήσω λέγοντάς σας πως ο δεύτερος δίσκος των Άγγλων δεν είναι ένα τυπικό thrash metal άλμπουμ. Βασικά απέχει πολύ από το να θεωρηθεί ένας τυπικό thrash metal άλμπουμ. Και αυτό όχι επειδή είναι ιδιότυπος ο τρόπος που παίζουν το συγκεκριμένο είδος αλλά επειδή έχουν εισαγάγει στοιχεία που δεν τα συναντάς εύκολα σε έναν τέτοιο δίσκο, δημιουργώντας έτσι ένα πολύ ενδιαφέρον αποτέλεσμα.
Και αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς ήδη από το εισαγωγικό κομμάτι του δίσκου, το “Open Skies Closed Minds”. Πρόκειται για μία δίλεπτη ατμοσφαιρική και μελωδική σύνθεση που ξεκινάει με αργές μελωδικές κιθάρες για να αποκτήσει μετά έναν φοβερό επικό ήχο που προέρχεται από όργανα κλασικής μουσικής, παρακαλώ. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα κομμάτι που θα μπορούσε κάλλιστα να εμπεριέχεται σε ένα έργο metal όπερας. Το ίδιο συμβαίνει και στο τελευταίο κομμάτι, το “Forest Of Dreams”, το οποίο ξεκινάει με μελωδίες πιάνου, μετά μπαίνουν αργές και όμορφες μελωδίες βιολιού, ενώ μετά μπαίνουν και άλλα όργανα κλασικής μουσικής και η σύνθεση εξελίσσεται σε μια πολύ όμορφη σύνθεση κλασικής μουσικής.
Επίσης, έχουμε το “The Holocene Has Ended”, που είναι μια επτάλεπτη ορχηστρική σύνθεση, η οποία ξεκινάει και αυτή μελωδικά, με μελωδίες που χτίζουν μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα που σε κάνει να ταξιδεύεις με το μυαλό. Λίγο πριν τη μέση αλλάζει σε πιο metal ήχους αλλά παραμένει μελωδική, με μελωδικά riffs και σόλο κιθάρας και πιο αργό παίξιμο στα τύμπανα. Προς το τέλος ανεβάζει κάπως ένταση, με λιγότερο μελωδικό παίξιμο αλλά μένοντας στα πλαίσια πιο καθαρού heavy metal παρά thrash.
Από ‘κει και πέρα, όσον αφορά το thrash μέρος, εκεί έχουμε να κάνουμε με καθαρόαιμη thrash metal μουσική, η οποία έχει έναν ελαφρύ χαρακτήρα old-school, αναμεμειγμένο με καθαρή και μοντέρνα παραγωγή, γεγονός που κάνει τα κομμάτια ακόμα πιο έντονα και δυναμικά. Στα περισσότερα σημεία του δίσκου οι ταχύτητες είναι γρήγορες, με καταιγιστικά τύμπανα και βαριά riffs στις κιθάρες.
Πάντως, μένοντας πιστοί στο γενικότερο κλίμα της μελωδίας, με την οποία έχουν διανθίσει το άλμπουμ, οι Άγγλοι ρίχνουν συχνά πυκνά τις ταχύτητες σε πιο αργούς και mid-tempo ρυθμούς, όπου η μία κιθάρα αναλαμβάνει τα πιο βαριά riffs, ενώ η άλλη τα πιο μελωδικά αλλά και τα τεχνικά σόλο. Και αυτά τα αργά και μελωδικά κοψίματα συμβάλουν εποικοδομητικά στο δίσκο, καθώς ρίχνουν την ένταση και χαλαρώνουν το καταιγιστικό παίξιμο που συναντάται στα πιο γρήγορα σημεία, ενώ πολλές φορές μας αφήνουν να ακούσουμε και να χαρούμε καλύτερα το μπάσο.
Πολύ ωραία και ταιριαστή στη μουσική είναι η φωνή του Si Cobb (Annihilated), του οποίου τα φωνητικά είναι τραχιά και φωναχτά, ενώ πολλές φορές η φωνή του θυμίζει εκείνη του Tom Araya. Τέλος, υπάρχει κι ένα bonus κομμάτι, που ουσιαστικά πρόκειται για μία διαφορετική προσέγγιση του πέμπτου και ομώνυμου κομματιού του δίσκου, με τίτλο “Sun Of The Endless Night (Lord Of The Frost Edit)”. Από thrash που είναι το αρχικό κομμάτι, έχει μετατραπεί σε μία σύνθεση συμφωνικού metal, όπου κλασική μουσική και metal έχουν παντρευτεί πολύ όμορφα, με έναν επικό τόνο, με τα φωνητικά να είναι αργά και σχεδόν ψιθυριστά, ενώ υπάρχουν και σημεία όπου μια πιο βαθιά φωνή απαγγέλει τους στίχους με αφηγηματικό χαρακτήρα.
Το “Life… A Tragedy Tainted By Malevolence” πρόκειται για μία άκρως ενδιαφέρουσα κυκλοφορία που αναμιγνύει υπέροχα το thrash metal με την κλασική μουσική και τη μελωδία γενικότερα, αποδεικνύοντας πως τα μέλη της μπάντας έχουν φαντασία στη σύνθεση και δεξιοτεχνία στην εκτέλεση. Σίγουρα δεν πρόκειται για έναν δίσκο που απευθύνεται στον καθαρόαιμο οπαδό του thrash metal, που θέλει να κοπανιέται από την αρχή μέχρι το τέλος αλλά απευθύνεται σε εκείνους που έχουν κάπως πιο ανοιχτούς μουσικούς ορίζοντες. Αυτοί όμως που θα τον ακούσουν, θα απολαύσουν έναν φοβερό δίσκο που θα τους κάνει και να χτυπηθούν ανελέητα και να ταξιδέψουν με τις πολύ ωραίες μελωδίες του.
8/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
