Μην έχοντας συνδυάσει την Γαλλία με τον black metal μου ήταν κάπως δύσκολο να μαντέψω το πως θα ακούγονταν τελικά οι Svartcrown. To “Profane” δεν αποτελεί τον πρώτο δίσκο τους, έχοντας είδη μια μικρή προϊστορία, μετρώντας δύο ακόμα full length. Γαλλικό Black/Death λοιπόν… Για να πω την αλήθεια ήμουν προκατειλημμένος αρχικά, μιας και δεν νόμιζα ότι θα ξέφευγαν από τις Behemoth επιρροές που στοιχειώνουν το είδος. Ο ήχος τους είναι άμεσος και σκληρός, όχι σκληρός σαν τα gore σχήματα, αλλά άγριος με μεθοδικότητα, βγάζοντας την αίσθηση σοβαρού ήχου. Υπάρχει η συνήθεια να παίρνουμε εμείς οι ακροατές τους drummer δεδομένους, αλλά πρέπει να βάλουμε ένα τέλος σε αυτό, μιας και κάνουν πολύ από την δύσκολη δουλειά και τα εύσημα που λαμβάνουν είναι λίγα. Ο λόγος για τον Nico Muller, που τους δίνει και καταλαβαίνουν, με ταχύτητες που θυμίζουν καλούς και σατανικούς black δίσκους. Οι ρυθμοί στο “Profane” παραμένουν σε γρήγορους και ανελέητους ρυθμούς από την αρχή μέχρι το τέλος, με πρωταγωνιστές κάθε όργανο και την φωνή του JB Le Bail που μαγνητίζει, οδηγώντας σε άθελά σου στο χάος και τους φρενήρεις ρυθμούς που έχουν συνθέσει. Δίσκος που ξεχειλίζει κακία και μίσος, μία σοβαρή και επαγγελματική δουλειά που δείχνει ότι η πορεία των Svartcrown είναι ανοδική και καλά κρατεί. Αν σας αρέσουν τα μουσικά παντρέματα, αυτός ο δίσκος είναι για εσάς.
7.5/10
Αλέξανδρος Κωνσταντουράκης
