Για τους συγκεκριμένους κυρίους από τη Νορβηγία, δε χρειάστηκα και πολλές ακροάσεις για να βγάλω πόρισμα. Βασικά και μόνο που βλέπεις metal μπάντα από τη Νορβηγία, το μυαλό ήδη έχει πάει στα γνωστά. Και αυτό ακριβώς παίρνουμε εδώ. Κλασικό black metal όπως το έχουν παίξει άλλοι τριακόσιοι στο παρελθόν και προκαλεί χασμουρητά στο πρώτο δεκάλεπτο.
Προφανώς φυσικά δεν αναφέρομαι στο black metal γενικά, αλλά σε ό,τι ακούμε σε αυτό εδώ το festival βαρεμάρας για album. Με λίγα λόγια, χιλιοειπωμένα riffs, αυτά τα κλασικά με το ξύσιμο και τις δύο νότες που έχει παίξει όλος ο κόσμος, επιτηδευμένη “evil” αισθητική (πρέπει να είμαστε κακοί ρε παιδάκι μου, πώς θα σοκάρουμε τις γιαγιάδες από τη Γαστούνη Ηλείας, μιας και οι μεταλλάδες δε σοκάρονται πλέον από το image αλλά όταν κάποιος ξέρει να παίζει κάτι παραπάνω από τα στοιχειώδη;) και επιτηδευμένα κακή παραγωγή (όσο αυτό είναι εφικτό γιατί ΟΚ, 2020 έχουμε) που όλα μαζί δημιουργούν ένα αποτέλεσμα που συνοπτικά χαρακτηρίζεται βαρετό. Δεν υπάρχει έμπνευση, δεν υπάρχει κάποια όρεξη για εξέλιξη πέρα από το απλώς η μπάντα να αναπαράγει τη μουσική των σχημάτων που την ενέπνευσαν.
Προφανώς, υπάρχουν σύγχρονα albums που εμμένουν στα βασικά και παρ’ όλα αυτά είναι τρομερά, αλλά εκεί υπάρχει έμπνευση και riffs που ξεχωρίζουν κι όχι απλά το riff του “Life Eternal” (τυχαίο παράδειγμα) με μια διαφορετική νότα. Επιρροές έχουμε όλοι, αλλά είναι διαφορετικό το να σε επηρεάζει κάτι και άλλο το να αντιγράφεις επειδή είσαι ανίκανος να γράψεις κάτι δικό σου.
Εν πάση περιπτώσει, για να το κλείνουμε το θέμα γιατί έχουμε και να ακούσουμε δίσκους από μπάντες που όντως αγαπάνε αυτό που κάνουν και δεν αρκούνται σε αναμασήματα, όταν το πιο ενδιαφέρον πράγμα στο δίσκο σου είναι μια διασκευή στο “Bonded By Blood”, υπάρχει ξεκάθαρα μεγάλο πρόβλημα. Αλλαγή νοοτροπίας και γρήγορα αν θέλουν πραγματικά να κάνουν κάτι αξιόλογο στο είδος.
4/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
