Το όνομα Spiral Architect σας φέρνει στο μυαλό ευχάριστες αναμνήσεις, συγκίνηση και ένα έντονο αίσθημα νοσταλγίας; Αν ναι, αυτός εδώ ο δίσκος είναι ό,τι πρέπει για εσάς. Όχι, δεν έχουμε να κάνουμε με μια νοσταλγική αντιγραφή του ήχου των δύστροπων Νορβηγών από κάποιους άγνωστους τύπους αλλά πρόκειται για το νέο σχήμα δύο μελών των Spiral Architect, της λατρεμένης φωνής του Øyvind Hægeland (ο οποίος εδώ παίζει και κιθάρες) και του drummer Asgeir Mickelson. Αν βάλετε στην εξίσωση και τον πρώην κιθαρίστα των Manitou, Bollie Fredriksen, τότε έχουμε μια σύνθεση φτιαγμένη από πολλά υγρά όνειρα των οπαδών του παλιού prog του ορθόδοξου. Προσθέστε και τον Steve DiGiorgio στο μπάσο, ο οποίος δε χρειάζεται συστάσεις και νομίζω καταλαβαίνετε προς τα που πάει το πράγμα. Τη σύνθεση συμπληρώνει ο πληκτράς και ενορχηστρωτής Jon Phipps.
Στο μουσικό κομμάτι τώρα, από τη στιγμή που οι κύριοι συνθέτες είναι μέλη των Spiral Architect, θα έπρεπε να θεωρηθεί αναμενόμενο ότι το πνεύμα των Νορβηγών θα κυριαρχεί στις συνθέσεις αυτού εδώ του δίσκου. Οι νότες ξεχειλίζουν από πληθωρικότητα σε κάθε σύνθεση, αποκαλύπτουν όμως ένα πρόσωπο λίγο διαφορετικό από αυτό που είχαμε συνηθίσει στους Spiral Architect, καθώς εδώ η μουσική είναι πιο σκοτεινή, κάπως πιο βαθιά, πιο ατμοσφαιρική και λιγότερο επιδειξιομανής. Το τελευταίο βέβαια δε σημαίνει ότι το συγκρότημα είναι βατό και προσβάσιμο σε όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με το παλαιικό progressive, το αντίθετο θα έλεγα.
Και επίσης, το γεγονός ότι είναι λιγότερο επιδειξιομανείς από αυτό που μας έχουν συνηθίσει, δε σημαίνει ότι σταμάτησαν τελείως να το κάνουν κιόλας, απλά είναι κατά ένα ποσοστό λιγότερο. Μάλιστα, η τεχνική τους κατάρτιση είναι εμφανής σε πολλά σημεία των συνθέσεων, γι’ αυτό και αφήνουν όλα τα όργανα να πρωταγωνιστούν όσο και όπου χρειάζεται. Ειδικά το μπάσο, όπου το αφήνουν και αναπνέει παντού, είναι μια όαση κόντρα στην απολύτως ηλίθια τάση της εποχής που θέλει το μπάσο να θάβεται χωρίς λόγο και αιτία, με αποτέλεσμα να δίνει ακόμα μεγαλύτερο εύρος και προσωπικότητα στις συνθέσεις, ενώ ενισχύει και το θεατρικό χαρακτήρα τους. Σε σημεία ίσως διακρίνετε και κάποιες ομοιότητες με τους Psychotic Waltz αλλά σε αυτό το μουσικό είδος και ύφος αυτό είναι κάτι φυσιολογικό και αναμενόμενο.
Το “Ne Plus Ultra” δεν είναι ένας δίσκος που ανακαλύπτει τον τροχό αλλά θα συγκινήσει αυτό το περιορισμένο μεν, παθιασμένο κομμάτι που λατρεύει τους Spiral Architect αλλά και το κομμάτι ακροατών που μεγάλωσε με το παλιό prog το ορθόδοξο. Ο νοσταλγικός παράγοντας σε αυτόν το δίσκο δε χτυπάει απλώς ταβάνι αλλά το τρυπάει κιόλας κι αυτό είναι κάτι παραπάνω από αρκετό για να βυθιστείτε σε αυτόν το δίσκο. Ίσως και να συγκινήσει κιόλας κάποιους από τους προαναφερθέντες ακροατές, καθώς δίσκοι σαν κι αυτόν είναι σπάνιοι σήμερα, όχι μόνο για τους οπαδούς των Spiral Architect αλλά και για τους ακροατές του παραδοσιακού prog.
7,5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
