Πρόκειται για το ντεμπούτο studio άλμπουμ της μπάντας από το Μεξικό, που, σε αντίθεση με την ηλιόλουστη ατμόσφαιρα της Λατινικής Αμερικής, περιλαμβάνει, κατά κύριο λόγο ζοφερά ηχητικά τοπία, καθώς χαρακτηρίζεται από ατμοσφαιρικότητα και σχετική ‘ακρότητα’ για progressive κυκλοφορία, μιας και το μεγαλύτερο μέρος των φωνητικών της είναι death. Αναφέρω, επίσης, εγκυκλοπαιδικά, ότι οι The Avent Equation υφίστανται από το 2008, οπότε και ηχογράφησαν το πρώτο τους EP, και έχουν εμφανιστεί στην ίδια σκηνή με πολύ αξιόλογες μπάντες του χώρου, με κορυφαίο όνομα τους Opeth. Όσο για τη σύγκριση που έχω δει να γίνεται με τους τελευταίους, από τη μία δεν μπορώ να πω ότι είναι τελείως άτοπη, καθώς το μουσικό τους ιδίωμα είναι στο ίδιο ύφος, πάνω κάτω, από την άλλη, ωστόσο, δε θα έλεγα ότι πέφτουν στη συνήθη παγίδα να κοπιάρουν ασύστολα. Σίγουρα δεν είναι πρωτοπόροι σ’ αυτό που κάνουν, όπως και οι περισσότεροι πλέον λόγω του κορεσμού που υφίστανται τα περισσότερα ευρέως διαδεδομένα μουσικά είδη, αλλά με κανέναν τρόπο αυτό δε σημαίνει πως δεν είναι καλοί μουσικοί. Καθένα από τα κομμάτια του ‘Limitless Life Reflections’ χαρακτηρίζονται από έντονη μελωδικότητα, που εξισορροπείται από τα σκοτεινά και επιθετικά death φωνητικά, τα οποία ενισχύουν το δυναμισμό συνολικά. Το progressive στοιχείο της διαρκούς ανάπτυξης και εξέλιξης κάνει κάθε τόσο εμφανή την παρουσία του, μόνο που έρχεται πιο ατμοσφαιρικό και σκοτεινό, κατά κάποιον τρόπο, είτε με τα ιδιαίτερα κιθαριστικά riffs, είτε με λυπημένες μελωδίες στο πιάνο, αλλά και μεταμφιεσμένο σε ‘σκληρά’ riffs . Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν ότι απουσίαζε πλήρως το στοιχείο της υπερβολής, και κυριαρχούσε το μέτρο σε κάθε σημείο: ούτε κραυγαλέα solos, ούτε επικούρες στα φωνητικά, ούτε, γενικότερα, άκρατες επιδείξεις δεξιοτεχνίας που συχνά χάνουν σε νόημα και μουσικότητα. Ο μινιμαλισμός τους είναι αξιοθαύμαστος, καθώς κατορθώνει να μην πλησιάζει καν τα όρια της απλοϊκότητας. Η παραγωγή, που έλαβε χώρα στα Fascination Street Studio, είναι, επίσης, εξαιρετική, ενώ το mastering ανέλαβε ο Jens Bogren (Opeth, Katatonia, Amon Amarth, Devin Townsend). Αν και όλα τα κομμάτια του άλμπουμ είναι πολύ αξιόλογα, αναφέρω ως προσωπικό αγαπημένο μου το ‘Visions of Pain’ με μια πραγματικά ευφυή και αξιομνημόνευτη σύνθεση που πλησιάζει αρκετά στο ύφος της jazz. Αν αγαπάτε το progressive και ψάχνετε μια πραγματικά ποιοτική δουλειά, μη διστάσετε να το ακούσετε.
8/10
Μαριάνθη Μακροπούλου
