Ο δίσκος των The living Fields ξεκινάει με ένα ενδιαφέρον και επιβλητικό riff με folk επιρροές. Και εκεί που έχω ταξιδέψει σε μια πιο «εξοχική» ατμόσφαιρα, αντί για κάποιο ιππότη ή τουλάχιστον βοσκό, ακούγεται μια φωνή κάπως από μεγάφωνο και ακολουθεί μια πιο εμβατηριακή εκδοχή του death metal. Στο σημείο αυτό χάνω λίγο τον προσανατολισμό. Αν και οι εναλλαγές δε γίνονται τόσο βαρύγδουπα, θα ήθελα η μπάντα να είχε πιο focus στο είδος που υπηρετεί. Από ήχο και παραγωγή ο δίσκος δε βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση. Και μια και μιλάμε για πιο «μυθιστορηματική» μουσική, θα ήθελα καλύτερα samples, καλύτερες πλάτες και ξεκάθαρο ήχο και ύφος. Με μπερδεύουν λίγο και τα φωνητικά, κάπου ακούω ήρεμα vocals, αλλού rock στριγκλιές και πραγματικά χάνομαι. Αν και τα θέματα του βιολιού είναι αρκετά καλά, ο βιολιστής φαίνεται λίγο ξεκρέμαστος πάνω στα υπόλοιπα, ενώ το artwork θα μπορούσε τουλάχιστον να είναι αυτό που θα μας προσανατολίσει λίγο. Συμπερασματικά, αν και έχουν πολλά να πουν έτσι όπως γράφουν, ο τρόπος που τα παρουσιάζουν κάνουν τον ακροατή να μπερδεύεται.
6/10
Ήλια Τσάρα
