Πολλές φορές έχω αναφέρει ότι μια από τις ομορφιές της μουσικής μας είναι η δυνατότητα του να παρακολουθείς την πορεία ενός συγκροτήματος μέσα στην πάροδο του χρόνου. Μια κατάσταση που έχω ζήσει ουκ ολίγες φορές και φυσικά την έχω ζήσει και με τους “δικούς μας” The Silent Rage μιας και είναι από αυτά τα συγκροτήματα που ξέρω από τα γεννοφάσκια τους και συγκεκριμένα από το πρώτο τους demo “Perished In Flames” πίσω στο μακρινό 2006.
Οι Αθηναίοι λοιπόν φέτος επιστρέφουν με το μόλις δεύτερο πλήρες άλμπουμ τους. Ο προκάτοχος του “The Deadliest Scourge” είχε βγει στην αγορά το 2016. Επτά χρόνια είναι ναι μεν πολλά όμως αν βάλουμε στην εξίσωση ότι τα τρία πέμπτα του σχήματος άλλαξαν το 2018 και τους βρήκε και μια πανδημία ακούγονται πιο λογικά. Επίσης οι The Silent Rage όλα αυτά τα χρόνια προτίμησαν να είναι ένα σχήμα με χαμηλό προφίλ που έχτισε το κοινό του βήμα βήμα. Δεν το λες τυχαίο εξάλλου ότι πέρσι τους είδαμε στο Release ενώ φέτος τους είδαμε να ανοίγουν για τους Kamelot και όχι μόνο.
Βάζοντας δίπλα δίπλα τα δύο άλμπουμ είναι ολοφάνερο ότι στο “Nuances…” το σχήμα έχει κάνει άλματα εμπρός. Εκεί που το “The Deadliest Scourge” ήταν ένα καλό μεν αλλά εφηβικό συνθετικά τολμώ να πω άλμπουμ, το “Nuances….” φέρει μια σφραγίδα επαγγελματικής προσέγγισης. Τα πάντα έχουν προσεχθεί στην τελική λεπτομέρεια. Από το πανέμορφο artwork του Γιάννη Νάκου μέχρι τους εκλεκτούς καλεσμένους που εμφανίζονται σε αυτό, τίποτα δεν έχει αφεθεί στην τύχη του.
Το συγκρότημα δεν έκρυψε ποτέ την αγάπη του για τον ήχο εξ’ Αμερικής. Δεν το κάνει ούτε και τώρα, μιας και η σημαία των Iced Earth κυματίζει περήφανα πάνω από τις συνθέσεις. Κοφτές τεχνικές κιθάρες, rhythm section πιο σφιχτό και από κώλο δελφινιού και φυσικά το μεγάλου ατού του σχήματος που δεν είναι άλλο από τον Μιχάλη Ρινακάκη, ο οποίος ακούγεται το ίδιο καλά τόσο στο στούντιο όσο και ζωντανά. Στο έργο του τον συνοδεύουν οι Stu Block (ex–Iced Earth, Annihilator κα) και Harry “The Tyrant” Conklin (σ.σ.: τι πάει να πει που τραγουδάει ο Τύραννος;), ενώ «πενιές» στα πλήκτρα ρίχνει και ο Bob Katsionis.
Στα πενήντα πέντε σχεδόν λεπτά του το άλμπουμ περιλαμβάνει κομματάρες όπως το “Code Of Destruction” και “Another Fallen Dreamland”, αν και πραγματικά αδικώ τις υπόλοιπες αναφέροντας μόνο αυτές. Δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρχει άνθρωπος που να έχει γαλουχηθεί από αυτόν τον ήχο και να μην αποκτήσει ένα πλατύ, πολύ πλατύ όμως, χαμόγελο ακούγοντας το “Nuances Of Life”. Επενδύουμε χωρίς δεύτερη σκέψη.
8,5/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
