Υπάρχουν κάποια συγκροτήματα τα οποία απλά δεν μπορούν να βγάλουν κακό δίσκο. Ένα από αυτά είναι και οι Threshold. Το συγκρότημα από την Αγγλία εδώ και τριάντα τέσσερα χρόνια παραδίδει μαθήματα ποιότητας στον ευρύτερο χώρο του progressive metal και όπως ήταν αναμενόμενο δεν απογοητεύει τον ακροατή με την νέα του δουλειά, “Dividing Lines”.
Έχουν περάσει ήδη πέντε χρόνια από το εξαιρετικό “Legends Of The Shires” στο οποίο είδαμε και την επιστροφή του Glynn Morgan πίσω από το μικρόφωνο. Κάτι η εκτεταμένη περιοδεία για αυτό το άλμπουμ κάτι οι πανδημία πέρασε ο καιρός. Όχι ότι οι Threshold ήταν ένα συγκρότημα που κυκλοφορούσε δίσκο κάθε χρονιά, για την ακρίβεια αυτό είχε συμβεί στις πρώτες τους δουλείες αλλά από το “Subsurface” το συγκρότημα μας δίνει νέο υλικό ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Στο “Dividing Lines” λοιπόν δεν συναντάμε την συνέχεια του concept από το “Legends Of The Shires”, κάτι που θα γίνει από το project του Richard West σύντομα, αλλά έναν “κλασσικό” δίσκο με αυτόνομες συνθέσεις. Φυσικά αυτό δεν μειώνει ούτε στο ελάχιστο τον στιχουργικό οργασμό του σχήματος που παραμένει αιχμηρός, πολιτικός, με πολλές μεταφορές και έντονους προβληματισμούς για τις ανθρώπινες σχέσεις και το περιβάλλον.
Μουσικά κινούμενο η συνταγή του σχήματος είναι αρκετά γνωστή και αγαπητή. Μια εξαιρετική ισορροπία ανάμεσα σε σκληρές κιθάρες και μελωδία. Δεν είναι τυχαίο ότι ο ήχος σε σημεία thrash-ίζει αλλά παράλληλα τα μελωδικά refrain δίνουν και παίρνουν. Οι Threshold καταφέρνουν με μεγάλη μαεστρία να παραμένουν φρέσκοι μετά από τόσα χρόνια. Κάτι διόλου τυχαίο μιας και οι συνθέσεις είναι δουλεμένες μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Παρότι λοιπόν το άλμπουμ περνά την μία ώρα σε διάρκεια καταφέρνει να καθηλώσει με συνθέσεις όπως το “Let It Burn”, “King Of Nothing” και “Hall Of Echoes” ενώ ακόμα και οι πιο μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις “The Domino Effect” και “Defense Condition” κυλάνε αγόγγυστα.
Με απλά λόγια το “Dividing Lines” είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες δουλειές στον χώρο του progressive για το 2022. Σίγουρα μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες για αυτή την χρονιά. Άποψη μου είναι ότι οι Threshold είναι το πιο ενδιαφέρον και μακροβιότερο progressive συγκρότημα στην Ευρώπη. Αυτό από μόνο του πιστεύω ότι λέει πολλά.
9/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
Σε σχέση με άλλους, η δική μου ακουστική εμπειρία με το progressive metal δεν είναι τόσο μεγάλη και πολύπλευρη. Ίσως τα ακούσματά μου να είναι λίγο πιο σκληρά από αυτό που πρέπει, αλλά πάντα δοκιμάζω να ακούω όλα τα είδη ώστε α έχω μία πιο πλήρη εικόνα σχετικά. Οι Threshold μπορώ να πω πως συγκαταλέγονται ανάμεσα στα τρία – τέσσερα άλλα progressive συγκροτήματα (σ.σ.: τα άλλα είναι Soen, Fates Warning, Need και Pain of Salvation) που μου αρέσουν πολύ και θεωρώ πως έχουν κάτι επιπλέον να πουν με την μουσική τους.
Το “Dividing Lines” μπορεί είναι ο δέκατος τρίτος δίσκος τους, αλλά να δεν τους γνωρίζεις και τον ακούσεις, θα νομίζεις ότι είναι μία νέα μπάντα με δίψα και ενθουσιασμό που έχει όλο το μέλλον μπροστά της. Αυτό για μένα είναι κατόρθωμα, σχεδόν τριάντα πέντε χρόνια πορείας και να ακούγεσαι τόσο φρέσκος και εμπνευσμένος, τι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς από δαύτους; Αυτή η κυκλοφορία είναι η δεύτερη μετά την επιστροφή του Glynn Morgan και έχει το δύσκολο έργο να είναι το επόμενο του εξαιρετικού “Legends Of The Shires”, αλλά πιστεύω ότι τα καταφέρνει πολύ καλύτερα από ότι θα περίμενα και ίσως συναγωνίζεται σε ποιότητα τον προκάτοχό του.
Το να πάω κομμάτι, κομμάτι πιστεύω ότι είναι άδικος κόπος! Όλα είναι από πολύ καλά έως τέλεια! Ειδικά ρε σεις, αυτή η πρώτη τετράδα (σ.σ.: από “Haunted” μέχρι και “Silenced”) είναι το κάτι άλλο. Άλλα συγκροτήματα το κάθε κομμάτι ξεχωριστά από αυτή την τετράδα θα το είχαν το κορυφαίο στην ιστορία τους, και οι Threshold τα βάζουν όλα μαζί το ένα μετά το άλλο σαν να ην συμβαίνει τίποτα. Δυνατά riffs, πολύ ωραίες μελωδίες και γενικά αυτή η Threshold συνταγή είναι και εδώ παρόν. Η μαγευτική φωνή του Glynn Morgan είναι το κάτι άλλο και σου προκαλεί την απορία για το πως αυτός ο τύπος είχε χαθεί τόσα χρόνια από το προσκήνιο. Ειδική μνεία στο τρομερό έπος “The Domino Effect” των έντεκα λεπτών που εκεί μέσα είναι σαν να ακούς όλη την ιστορία του συγκροτήματος ή το τρομερό με απόλυτη ενέργεια, τρομερό ρεφρέν, απόλυτη σολάρα και προσωπικό αγαπημένο “Complex”, αλλά τι να λέμε τώρα, οι Threshold φαίνεται πως δε είναι ικανοί να γράψουν κακό κομμάτι, τέλος!
Δεν θα μπορούσα να γράψω κάτι άλλο για κλείσιμο, από το απλό, ακούστε το τώρα!!! Είναι ωραία η μουσική ρε φίλε και τύποι σαν τους Threshold την κάνουν να ακούγεται ακόμη καλύτερη.
9/10
Βαγγέλης Φαρρής
evangelos.farris@gmail.com
