Σπρωξίδι, ξύλο και βωμολοχία το οποίο έχει αρχίσει να γίνεται απελπιστικά βαρετό και κοινότυπο. Οι Throwdown είναι άλλη μια μπάντα που θυσιάζουν ώρες από τη ζωή τους παίζοντας και κυκλοφορόντας δίσκους από ένα είδος τόσο κορεσμένο που θεωρείται πλέον όχι μόνο νεκρό αλλά σε αποσύνθεση. Τα κομμάτια νομίζω ότι είναι περιττό να πω ότι μοιάζουν απελπιστικά μεταξύ τους, όσο για τις επιρροές του περιορίζονται σε αυτούς που κοπιάρουν περισσότερο, τουτέστιν Pantera, Machine Head και τα λοιπά αλλά δυστυχώς όταν μιλάμε για τέτοια ονόματα και με τέτοια ιστορία, μετά συγχωρήσεως, που πας ρε Καραμήτρο ξυπόλυτος στ’ αγκάθια;;; Γιατί και πάλι γιατί; Το θέμα είναι ότι οι συγκεκριμένοι δεν είναι καινούργιοι και εδώ βάζω μια παρένθεση για να πω πως έχουν άλλα 2 albums τα οποία πραγματικά δεν ακούγονται ακόμη και αν προσπαθήσεις σκληρά. Αυτός παλεύεται ή τουλάχιστον μπορείς με κάποιο ζόρι να τον ακούσεις μέχρι το τέλος. Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο, ο καθένας είναι άξιος της μοίρας του.
3/10
Αγγελική Καπίρη
