Η αξιότιμη Pure Steel μας αναφέρει ότι οι Thrust είναι μια θρυλική μπάντα που το 1984 με το ντεμπούτο της “Fist Held High” έκανε τεράστια επιτυχία στο underground μέσα σε μια νύχτα. Το αν στέκει αυτό το πράγμα ή όχι δεν το ξέρω, πάντως είχαν συμβόλαιο με την Metal Blade κάποτε το οποίο μπορεί να σημαίνει κάτι, μπορεί και τίποτα.
Για να καταλάβουμε όμως για τι περίπτωση μιλάμε, οι Thrust μετά το προαναφερθέν ντεμπούτο μετακόμισαν από το Chicago στο Los Angeles. Μόνο που δεν έκατσαν πολύ, γύρισαν όλοι πίσω και έμεινε μόνος του ο κιθαρίστας Ron Cooke να δίνει συναυλίες υπό αυτό το όνομα με κάτι τύπους που ούτε τα ονοματεπώνυμά τους δεν υπάρχουν διαθέσιμα. Θρυλική μπάντα παιδιά, ναι.
Επίσης, το δεύτερο album βγήκε μόλις το…2002. Και το τρίτο το 2015. Τουλάχιστον από τότε έχουν μια σταθερή πορεία, αφού το 2018 κυκλοφόρησαν το “Harvest Of Souls” και πλέον επανέρχονται σε σύντομο χρονικό διάστημα με άλλον ένα πλήρη δίσκο. Το “The Helm Of Awe” διαρκεί πενήντα λεπτά, έχει δέκα τραγούδια και το εξώφυλλο μάλλον το σχεδίασε κάποιος ο οποίος την τελευταία εικοσαετία μένει σε κάποια σπηλιά και φτιάχνει εικόνες στη ζωγραφική των Windows 98.
Τι έχουμε εδώ πέρα λοιπόν; Heavy metal. Κλασικό, βαρετό, κουραστικό, χωρίς καμία έκπληξη, πρωτοτυπία ή γενικά κάτι το οποίο αξίζει να αφιερώσει κάποιος χρόνο γι’ αυτό. Τα τραγούδια είναι τα πολύ τυπικά του στυλ, οι κιθάρες δεν κάνουν την διαφορά, το rhythm section είναι απλοϊκό στην καλύτερη και στα φωνητικά έχουν θέμα.
Ο Eric Claro έχει τις ίδιες επίπεδες ερμηνείες σε όλο το album και όταν τραβάει τις λέξεις προσπαθώντας να δείξει τις ικανότητές του, τον ακούς να δυσκολεύεται πολύ. Ειδικά στο μεγαλύτερο τραγούδι του δίσκου, το “Killing Bridge” που κρατάει εφτά λεπτά και έμοιαζε να μην τελειώνει ποτέ, η επιλογή του να τραγουδήσει πολύ μελωδικά και υψίφωνα έχει σαν αποτέλεσμα κάτι ξεγυρισμένα φάλτσα που απορώ αν τα ακούω μόνο εγώ και όχι το ίδιο το συγκρότημα.
Αν πω για το “Battle Flag”, το πιο γρήγορο του album, στο οποίο τραγουδάει πιο επιθετικά και ακραία τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Κρίμα πραγματικά να ζορίζουν έτσι μια κατάσταση η οποία πραγματικά δεν τους βγαίνει. Γενικά, αν εξαιρέσουμε το πολύ ωραίο “Ghost In Me” που έχει μία επική κατεύθυνση με φοβερές κιθάρες, το υπόλοιπο “The Helm Of Awe” είναι μία περίπτωση κλασικού/τυπικού heavy metal που δεν κάνει την διαφορά. Προσπερνάμε.
5/10
Γιώργος Τερζάκης
[email protected]
