Κάποια πράγματα καλό είναι να μένουν θαμμένα για πάντα. Κλασσικό παράδειγμα είναι το prog/art rock των 70’s που μεσουράνησε εκείνη την εποχή αλλά γρήγορα κούρασε τον κόσμο με την επιφανειακή κουλτούρα του. Εξάλλου δεν είναι διόλου τυχαίο πως από όλα αυτά τα συγκροτήματα ελάχιστα παραμένουν ζωντανά στην μνήμη του κόσμου.
Οι Ολλανδοί Unkh λοιπόν παίζουν αυτό το νερόβραστο μακροσκελές άνευρο πράγμα που εύκολα στέλνει κάποιον στην αγκαλιά του Μορφέα. Οι Ολλανδοί υπάρχουν αρκετά χρόνια και το 2014 κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους “Traveller” το οποίο και δεν έχω ακούσει. Το νέο πόνημα τους έχει πέντε κομμάτια από τα οποία, καλά μαντέψατε, δύο είναι αρκετά μακροσκελή (10 λεπτά το ένα, 18 λεπτά το άλλο).
Αυτό δεν είναι αναγκαία κάτι κακό όταν οι μουσικοί έχουν κάτι να πουν. Εδώ όμως δεν έχουν. Οι δυο πιο prog συνθέσεις του άλμπουμ είναι αρκετά απλοϊκές με αρκετά άνευρα σολάκια στα πλήκτρα, τι σύμπτωση, τα οποία δεν γεμίζουν σε καμία περίπτωση το κενό και την επανάληψη. Σαν να μην έφτανε αυτό υπάρχει το εξής παράδοξο: οι άλλες τρεις συνθέσεις είναι αρκετά καλύτερες! Αυτό με στεναχωρεί πάρα πολύ μιας και οι Unkh δείχνουν να μπορούν να γράψουν πραγματικά καλή μουσική όταν δεν φλυαρούν χωρίς κανέναν απολύτως λόγο.
Η παραγωγή του δίσκου είναι αρκετά καλή και ζεστή όμως η παραγωγή από μόνη της δεν μπορεί να κάνει θαύματα και ουκ ολίγες φορές έπιασα τον εαυτό μου να κοιτάει την μπάρα του χρόνου για να δω πόσο ακόμα έχουν τα μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια.
Το άλμπουμ θα κυκλοφορήσει σε μορφή CD και ψηφιακή. Τέλος το εξώφυλλο είναι τουλάχιστον ερασιτεχνικό. Υποθέτω ότι υπάρχει κοινό για τέτοιου είδους μουσική. Εγώ δεν ανήκω σε αυτό το κοινό.
6/10
Μιχάλης Νταλάκος
[email protected]
