Αλήθεια, παίζει να μην έχω ξανακούσει πιο πολύ heavy/power metal στη ζωή μου. Δεν πειράζει όμως, να εξοικειώνεται το αυτί. Στο κάτω κάτω δεν είμαστε και τίποτα κλειστόμυαλοι. Η old-school heavy/power metal μπάντα από τη Νορβηγία Sinsid επιστρέφει με το δεύτερό της album με τίτλο “Enter The Gates”.
Το εισαγωγικό “Rise Of Fury” μου έφερε σημάδια από Amon Amarth σε κιθάρες, στυλ και ατμόσφαιρα. Θα μπορούσε πανεύκολα να είναι ένα ολοκληρωμένο κομμάτι από μόνο του, ίσως η καλύτερη προσθήκη στο album μπορώ να πω. Το δεύτερο κομμάτι θυμίζει το κύριο riff του “Creeping Death” των Metallica, αν εξαιρέσεις ότι μετά η τροπή γυρνάει πάλι σε αργό heavy. Δύο στα δύο οι προσδοκίες μέχρι στιγμής που έκαναν βόλτα στο πηγάδι.
“Fighting With Fire”, groove-άτο riff, αργό, συμπαθητικό, για το οποίο η μπάντα έχει κυκλοφορήσει κι ένα μουσικό video clip. Στη συνέχεια κάνει είσοδο με drumfill το μελωδικό “Hail To The Gods”, που μετά τη μέτρια και κλασσική δομή του με ξάφνιασε με ένα tapping σημείο στην πρώτη κιθάρα, με την δεύτερη να παίζει κοφτά riffs από πίσω και το μπάσο να πηγαίνει πάνω κάτω. Σε μια στιγμή νόμιζα ότι ακούω Blind Guardian με το που μπαίνει το “Point Of No Return”. Θα πω ίσως ότι θυμίζει το “The Bard’s Song” αλλά με παραμόρφωση(;). Μη με σκοτώσετε σας παρακαλώ (πολύ ωραίο solo να προσθέσω σε αυτό το σημείο).
Ίσως το πιο σκοτεινό (εντάξει, κάπως) κομμάτι του δίσκου είναι το “666”. Δεν διαφέρει σχεδόν καθόλου από τα υπόλοιπα αλλά μπορώ να πω για άλλη μια φορά αξιόλογο solo και σε αυτό το κομμάτι. Ίσως είναι αυτό που σχεδόν πάντα θα μου δώσει μια κάπως θετική βλέψη σε αυτό το είδος μουσικής, τα solos. Μας μένουν τα “Dawn Of Night”, “Roll The Dice” και “Freedom Of The Sea” για να κλείσει ο δίσκος, και για να μην πολυλογώ θα υπογραμμίσω αυτά που είπα πιο πάνω, εξαιρετικά solos. Τα υπόλοιπα λυπάμαι αλλά τα αυτιά μου δεν θέλουν να συνεργαστούν.
Το κύριο πράγμα που με ξενέρωσε ήταν η φωνή. Της έλειπε η πυγμή, της έλειπε ο χαρακτήρας. Καθόλου έκταση. Σα να ακούω όντως τον Hansi Kursch των Blind Guardian αλλά με μπουκωμένη μύτη και πονόλαιμο, πέρα από το συνθετικό μέρος που όλα τα τραγούδια κατά βάση ήταν το ίδιο μεταξύ τους. Θα μπορούσε να πήγαινε πολύ καλύτερα αυτός ο δίσκος και κρίμα που δεν τα κατάφερε να μου κάνει καλύτερη εντύπωση.
4/10
Γιάννης Σεβίλογλου
[email protected]
