Με αφορμή τον πρώτο ολοκληρωμένο δίσκο των Πορτογάλων Utopium είχα την ευκαιρία να καταλάβω ότι αυτή η πεντάδα δεν αστειεύεται. Έχοντας κυκλοφορήσει μέχρι τώρα ακόμα ένα EP, ένα demo και ένα Split (παρέα με τους Lifedeceiver), σίγουρα δεν περίμενα κάτι ανάλογο του “Vicious Consolation/Virtuous Totality”. Αρχίζοντας από τα βασικά, οι Utopium δεν αποτελούν κομμάτι της “συμβατικής” σκηνής, με ήχο που ξεφεύγει από τους κλασικούς Grindcore και Sludge δίσκους και αυτό γιατί αυτή η μπάντα έχει ταλέντο. Έχουν προσαρμόσει τις πολύ καλές ιδέες τους στα όρια του ήχου τους, ακούγοντας κομμάτια που μπορεί να διαρκούν μόλις δεκαέξι με είκοσι δευτερόλεπτα αλλά που προσφέρουν τόση δύναμη, ενέργεια και μίσος που σε καλύπτουν το ίδιο με το να άκουγες ένα πεντάλεπτο κομμάτι. Το θέμα με αυτό είναι ότι υπό φυσιολογικές συνθήκες θα ήταν “κατακριτέο” από εμένα, μιας και τις περισσότερες φορές τα μικρά κομμάτια δείχνουν έλλειψη ευρηματικότητας και ιδεών, εδώ όμως τα δίνουν όλα για αυτό το μικρό χρονικό διάστημα χωρίς διαλείμματα και χωρίς ρυθμικά σκαμπανεβάσματα. Έπειτα αρχίζει το επόμενο κομμάτι στα ίδια επίπεδα με την δυναμική στα ταβάνια. Πιο αναλυτικά ακούμε κιθάρες που αν και δεν έχουν κάποια συγκεκριμένη “ταυτότητα” λόγο επιρροών (συναντώντας από τα προαναφερθέντα είδη, μέχρι Death και Black), καταφέρνουν λόγο χροιάς να υιοθετήσουν τον ήχο υπό το Grindcore του χαρακτήρα τους. Όσο αφορά τα drums το “Vicious Consolation/Virtuous Totality” χρωστάει πολλά στους τρελούς ρυθμούς και στο χαοτικό παίξιμο του Joao Seixas. Προσωπικά αν και δεν έχω σε πολύ μεγάλη εκτίμηση συγκροτήματα του συγκεκριμένου χώρου, οι Utopium έκαναν την διαφορά. Σίγουρα για να ξεδιαλύνεται το μουσικό τοπίο που σας δίνουν από το χάος θα σας πάρει τρεις ακροάσεις. Αλλά σιγά το πράγμα, έτσι και αλλιώς είκοσι τρία λεπτά δίσκος είναι!
8/10
Αλέξανδρος Κωνσταντουράκης
