Αρχίζω με μια ιδεολογική τοποθέτηση πριν πάρει σειρά το θάψιμο… εεε γράψιμο της κριτικής για αυτό εδώ το άλμπουμ. Αποτελεί άραγε άποψη το να πετάω (κυριολεκτικά) μέσα στη μουσική μου οτιδήποτε πιο κακόηχο μπορώ, να δημιουργώ στις περισσότερες περιπτώσεις μια κακοφωνία, ένα – σε καμία περίπτωση – όμορφο χάος και να το παίζω προχωρημένος; Αν ναι φάτε τότε στα μούτρα μια πραγματικά avantgarde κυκλοφορία. Οι Γιαπωνέζοι αυτοί με τα θεϊκά αγγλικά τους (πραγματικά προσπαθήστε να βγάλετε νόημα από τα λεγόμενα τους στη σελίδα τους στο facebook) έχουν κυκλοφορήσει ήδη έξι δίσκους, με αυτόν εδώ να είναι ο έβδομος του. Το δεκαμελές (!) γκρουπ καλεί το όλο αυτό συνονθύλευμα brutal orchestra, θέλοντας προφανώς να μας δείξουν το πόσο άνετα και σε βάθος κατέχουν τη μουσική στην ολότητά της. Όπως άλλωστε δηλώνουν περιμένουν από στιγμή σε στιγμή τη παγκόσμια αναγνώριση (να δεις που μου είπε ότι ήθελε να πάει και να δεις που εκεί θα είναι ακόμα και την καθυστερούν) και πώς να γίνει και διαφορετικά; Αν υπάρχει μουσική αστυνομία, ο τύπος που είναι υπεύθυνος για τις ενορχηστρώσεις του άλμπουμ θα πρέπει να καταδικαστεί σε θάνατο δια λιθοβολισμού, καθώς θέλει πραγματικά μεγάλη προσπάθεια να παίρνεις πάντα τις λάθος αποφάσεις για το που θα παίξει ποιος και τι. Αποτελεί ασέβεια προς τη μουσική και τα όργανα (τα κλασικά) να τα μεταχειρίζονται (και καλά) με προχωρημένο τρόπο και να δημιουργούν αυτή τη φασαρία… Για τα συμβατικά rock όργανα τα πράγματα δεν είναι και πολύ καλύτερα μιας και σε αυτό το τομέα αποδεικνύουν το πόσο άσχετοι (ή καθυστερημένοι) είναι με την εν λόγω μουσική. Ο drummer τους πουλάει και άποψη με κάτι σαν blasts τα οποία τόσο ενοχλητικά χαλούν τις μοναδικές ίσως κάπως καλές ιδέες της υπόλοιπης μπάντας. Τέλος πως γίνεται να υπάρχουν τρεις τραγουδιστές και κανείς να μην τραγουδάει πέρα από κάτι ααααα, οοοοοο, αυτό πραγματικά με ξεπερνά. Δεν θυμάμαι να έχω ξαναεκνευριστεί τόσο με ακρόαση δίσκου. Πολλοί την γλύτωσαν μέχρι τώρα αλλά σε κάποιον θα κάθονταν και η στραβή.
0.5/10
Τάσος Δεληγιάννης
