[Option A]
Λογικά οι συστάσεις είναι περιττές για τους Villagers Of Ioannina City ή κατά κόσμο V.I.C. αλλά δεν πειράζει, ας είναι. Οι V.I.C. λοιπόν μας έρχονται από τα Ιωάννινα. Ξεκίνησαν την πορεία τους το 2007, αλλά η πρώτη τους δουλειά κυκλοφόρησε το 2014. Λίγους μήνες μετά το “Riza”, κυκλοφόρησαν το ΕΡ “Karakolia / Zvara” με το “Zvara” να αποτελεί δικό τους δημιούργημα ενώ το “Karakolia” είναι διασκευή του αντίστοιχου ρεμπέτικου. Αυτό που τους κάνει ιδιαίτερους και πραγματικά μοναδικούς στο είδος τους είναι το πάντρεμα του stoner με την παραδοσιακή μουσική.
Ύστερα από πέντε χρόνια λοιπόν, το δεύτερο full-length album τους “Age Of Aquarius” ήρθε και τάραξε τα νερά. Ο δίσκος αυτός αποτελείται από δέκα κομμάτια με διάρκεια από δύο μέχρι δέκα λεπτά. Βέβαια όσο και να κρατήσουν τα τραγούδια τους ποτέ δεν θα είναι αρκετά. Κυρίως όταν έρχεται η ώρα για το σολάρισμα ή κοινώς για το «κλάμα» των πνευστών από τον Κωνσταντή Πιστιόλη, τότε είναι που δεν αρκούν με τίποτα τα όσα λεπτά διαρκούν τα κομμάτια και τα solos του.
To“Age Of Aquarius” όμως διαφέρει αρκετά από τις προηγούμενες δουλειές τους. Είναι καθαρό psychedelic/stoner με ελάχιστες δόσεις από κλαρίνο. Πλέον όλοι τους οι στίχοι είναι αγγλικοί και δεν βασίζονται σε διασκευές ηπειρώτικων παραδοσιακών. Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίνησε το νέο κεφάλαιο στην ιστορία των V.I.C.. Κεφάλαιο που από ότι έχει φανεί τους τελευταίους έξι μήνες έχει αγαπηθεί από το κοινό τους. Αυτό ισχύει και για εμένα. Δεν θα αποτελέσω εξαίρεση.
Από την παραγωγή μέχρι τα φωνητικά και από τα solos στις κιθάρες μέχρι τη μελωδία στο σύνολο είναι όλα άψογα. Πολλοί θα έλεγαν ότι βαριούνται για αυτό και αργούν να κυκλοφορήσουν δίσκους, όμως δεν ισχύει τίποτα τέτοιο. Αν βαριούνταν θα έβγαζαν ένα μέτριο αποτέλεσμα. Αγαπάνε τόσο πολύ αυτό που κάνουν που φαίνεται ακόμα και στην πιο μικρή λεπτομέρεια.
Συνήθως βρίσκω ένα ή δύο τραγούδια που ξεχωρίζουν σε κάθε δίσκο που πέφτει στα χέρια μου. Αυτό συνέβη και τώρα με μικρή διαφορά βέβαια. Μπροστά σε έναν δίσκο-διαμάντι το “For The Innocent” κατάφερε να μπει λίγο περισσότερο στην καρδιά μου. Έχει την περισσότερη ενέργεια από όλα και την περισσότερη διάρκεια στα πνευστά. Επειδή είμαι λάτρης και της παραδοσιακής, τα πνευστά του ήταν ο μόνος λόγος που το έκαναν να ξεχωρίσει λίγο περισσότερο. Για να μη μακρηγορώ άλλο, καταλάβατε που θέλω να καταλήξω. Υπέροχος δίσκος και εξαιρετική δουλειά χωρίς καμία υπερβολή. Απολαύστε άφοβα!
9/10
Χριστίνα Γιαννούλη
[email protected]
[Option B]
Θυμάμαι να ακούω το “Ti Kako” των Villagers Of Ioannina City πρώτη φορά το 2015, σαν τραγούδι εισόδου ενός παλαιστή σε μια τοπική διοργάνωση πάλης. Από τότε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι και διάφορες ανορθόδοξες ιδέες (metal με παραδοσιακή μουσική, ελληνικό κατς) έκαναν ένα απρόσμενο πλην θεαματικό crossover σε ετερόκλητα κοινά, αποτελούμενα από λάτρεις του είδους και μη.
Συμβαίνει κάτι εξαιρετικά σπάνιο με το “Age Of Aquarius”. Ανταποκρίνεται στη φήμη του. Δεν πρόκειται για παραφούσκωμα από στόμα σε στόμα, αυτό που πρωτοακούσαμε ζωντανά στο θέατρο βράχων τον περασμένο Σεπτέμβρη ήταν σοκαριστικά καλό. Και γίνεται καλύτερο μετά από κάθε νέα ακρόαση, λόγω των συστατικών του. Των ambient triffs του “Black Mirrors” που έχουν δραπετεύσει κατευθείαν από το “Ocean” των Eloy. Του “Millennium Blues”, ενός ψυχεδελικού party εφάμιλλου με το “Aegian Sea” των Aphrodite’s Child και του “For The Innocent”, ενός road trip στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, με συνεπιβάτες από Blackberry Smoke μέχρι The Decemberists. Του “Arrival”, που σε πείθει ότι υπάρχει θέση και σκοπός για τα πνευστά του Κωνσταντίνου Πιστιόλη.
Δεν είναι εύκολο αυτό που κάνει ο τελευταίος, όσο και αν θέλει κανείς να το υποτιμήσει, κρίνοντάς το με την επιδερμικότητα του συντηρητικού ελιτιστή που σνομπάρει ότι δεν έχει πολύ συγκεκριμένες μουσικές καταβολές. Αλήθεια, όποιος σαξοφωνίστας ή τρομπετίστας αμφιβάλλει, ας δοκιμάσει να παίξει, ας πούμε τσαμπουνοφυλάκα και θα εκπλαγεί απ’ το πόσο δεν το ’χει. Το ίδιο ισχύει για την αναιδώς συμφιλιωμένη με την καταγωγή της ερμηνεία του Αλέξανδρου Καραμέτη, η οποία κανονικά έπρεπε να δίνει αφορμές για έπαινο, όχι για αποδόμηση. Η παραγωγή αναδεικνύει σοφά τα bluesy χαρακτηριστικά των Γιαννιωτών και πετυχαίνει κάτι αξιοπρόσεκτο για ένα δίσκο που τα μισά τραγούδια είναι διάρκειας εννιά λεπτών: σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι κρατάει υπερβολικά λίγο.
Η σημαντικότητα του “Age Of Aquarius”, εκτός από αυθύπαρκτη και ανεξάρτητη του hype ή της εντοπιότητας του, είναι επιβεβαίωση μιας ανείπωτης αλλά σιωπηρά συμφωνημένης πεποίθησης λίγο πολύ όλων μας: Ότι όλοι οι ταλαντούχοι και δουλευταράδες καλλιτέχνες κάποια στιγμή στην πορεία τους αποδεικνύουν πως αυτό που μπορούν να καταφέρουν είναι υπεράνω προσωπικών γούστων και περιστάσεων.
Οι βασικές κατηγορίες που έχουν εκτοξευθεί κατά καιρούς για την απότομη δημοφιλία του σχήματος, εκτός ότι αγνοούν επιλεκτικά βασικούς κανόνες της λογικής με την οποία λειτουργεί η οικονομία, αμελούν το γεγονός ότι από τον εξηντάρη με την μπλούζα Nightstalker κάτω από το επίσημο κοστούμι, μέχρι τον παντελώς άσχετο hipster συνάδελφο που άλλαξε όροφο στο γραφείο, για να ρωτήσει τι είναι αυτό το ωραίο που ακούω τόση ώρα τέλος πάντων, κάποιοι μουσικοί δεν έχουν την τάση να αφήνουν πίσω τους “φασαίους”, αλλά οπαδούς.
Χρύσα Γιουρμετάκη
9/10
[email protected]
