Το είχα γράψει και σε προηγούμενη κριτική, ότι η Arising Empire (σ.σ.: από τις θυγατρικές της Nuclear Blast) έχει βαλθεί να υπογράψει οτιδήποτε metalcore κυκλοφορεί στην Ευρώπη. Όπως έκανε λοιπόν και με τους Γερμανούς Vitja, οι οποίοι μάλλον βιάζονται λίγο με τις κυκλοφορίες τους. Δεν ξέρω κατά πόσο έχει δημιουργηθεί ζήτηση για τη συγκεκριμένη μπάντα, καθώς είναι η πρώτη φορά που έρχομαι σε επαφή μαζί τους, αλλά ίσως τα γεγονότα να κρύβουν κάτι τέτοιο μέσα τους.
Επειδή αν σκεφτεί κανείς ότι τους πήρε τέσσερα χρόνια από το ντεμπούτο τους “Echoes” (2013) για να βγάλουν το “Digital Love” (2017) και μετά συνέχισαν με το “Mistaken” (2018) και το φετινό “Thirst”, καταλαβαίνει κανείς ότι το κυνηγάνε όσο περισσότερο μπορούν. Το αν θα τους βγει σε καλό ή όχι, θα φανεί από την ποιότητα σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές τους. Δεν τις έχω ακούσει βέβαια και δε με βλέπω να το κάνω αν κρίνω με το αποτέλεσμα σε αυτό εδώ το album.
Το στυλ των παιδιών λοιπόν κινείται μεν στο metalcore, αλλά είναι αρκετά διαφορετικό από αυτό που μας έμαθαν οι μεγάλες μπάντες στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Το συγκεκριμένο είναι πολύ πιο μελαγχολικό, έχει πολύ μεγαλύτερη χρήση καθαρών φωνητικών, μέχρι και επιρροές και από rap. Το μόνο που θυμίζει metalcore είναι κάποια δυνατά breakdowns και μερικά πολύ τίμια κοφτά riffs. Γενικά η υπερβολική μελωδία που υπάρχει, η πολύ μοντέρνα προσέγγιση και η τέρμα γυαλισμένη παραγωγή το φέρνουν πιο κοντά σε modern metal, κάτι το οποίο στα δικά μου αυτιά δεν είναι το καλύτερο πράγμα.
Τα δεκατρία κομμάτια του κυμαίνονται μεταξύ τριών και τεσσάρων λεπτών το καθένα και συνολική διάρκεια τα τρία τέταρτα. Αν υπήρχαν περισσότερα σαν τα πολύ δυνατά “Silver Lining” και “Instinct” που βγάζουν την πιο επιθετική και brutal πλευρά της μπάντας, θα μιλούσα για ένα εντελώς διαφορετικό album. Αλλά δεν υπάρχουν, με αποτέλεσμα να μπει από το ένα αυτί και να βγει από το άλλο.
4/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
