Το πρώτο τους άλμπουμ, όσο άντεξα να ακούσω, το είχα βρει βαρετό μέχρι δακρύων. Περίμενα λοιπόν τα πράγματα να ήταν καλύτερα στη δεύτερη προσπάθειά της τετράδας από το Βολφσμπουργκ της Γερμανίας. Το “Disintegration” όμως είναι σχεδόν το ίδιο βαρετό και άνευρο. Death metal που στο τσακ είναι να πεθάνει το ίδιο, χωρίς ίχνος προσωπικής σφραγίδας, με κάποια πιο μελωδικά περάσματα στις γέφυρες και στα κουπλέ. Τουλάχιστον δεν είναι τόσο μονότονοι όσο στο ντεμπούτο τους, αλλά και πάλι δε σώζει τη κατάσταση αυτό, μιας και ότι υπάρχει εδώ μέσα το έχουμε ακούσει εκατοντάδες φορές και μάλιστα καλύτερα εκτελεσμένο. Να πω τη μαύρη αλήθεια, μετά το τέταρτο τραγούδι, με το ζόρι συνέχισα να το ακούω και να φτάσω μέχρι την ένατη σύνθεση. Οι Voice Of Revenge μπορεί να βρίσκουν σιγά σιγά το δρόμο τους με αυτό το άλμπουμ, αλλά κι πάλι είναι πολύ μακριά από το να κάνουν το μπαμ και να ξεχωρίσουν από τον σορό κυκλοφοριών που υπάρχει κάθε μήνα. Οι οπαδοί του, κάπως πιο μελωδικού, death metal σίγουρα έχουν πολύ καλύτερες επιλογές από το να αγοράσουν το “ Disintegration”. Είναι βλέπεται και οι καταστάσεις τέτοιες που δεν μπορεί κάποιος να αγοράζει ότι βγαίνει. Μετριότης μετριοτήτων, τα πάντα μετριότης..
4/10
Χάρης Παπαδόπουλος
