Όσο σκληρό και αν ακούγεται αυτό, oι Warrant ανέκαθεν ήταν η μπάντα των δύο (άντε τριών) hits. Έλαμψαν σαν πυγολαμπίδα στα τέλη των 80′s, κυρίως λόγω εκείνου του μοσχοπουλημένου Cherry Pie, για να γνωρίσουν εν συνεχεία τη λήθη των mid-90′s. Χρόνια πέρασαν, αρκετοί δίσκοι κυκλοφόρησαν αλλά επιτυχία μηδέν. Φτάσαμε στο 2011 και τα πράγματα δε φάινεται να έχουν αλλάξει και πολύ. Και το γεγονός ότι υπέγραψαν στην εξειδικευμένη Frontiers δε δείχνει να βοηθάει ιδιαίτερα. Οι Warrant πέραν του αρχικού και συμπαθητικού Sex Ain‘t Love, δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα άλλο πέρα από αναμασημένα τραγούδια του παρελθόντος. Βαρετές μπαλάντες τύπου Home είναι κάτι παραπάνω από προβλέψιμες, τα περισσότερα solos αναλαμβάνουν πιο πολύ διεκπεραιωτικό παρά ουσιαστικό ρόλο, ενώ η επιστροφή του τρίτου κατά σειρά frontman Robert Mason είναι σίγουρα το μοναδικό καλό αυτού του δίσκου, καθώς η φωνή του είναι το μόνο γνήσιο rock στοιχείο που διαθετουν αυτή τη στιγμή οι Warrant. Έχουν πετύχει πάντως το συνδυασμό παλιού-καινούριου, αν και περίμενα πολλά περισσότερα από μία μπάντα που την παραγωγή της έχει αναλάβει ο θρυλικός Keith Olsen (άλλο πάλι και τούτο). Το Rockaholic ίσως να είναι από τις πιο αχρείαστες rock κυκλοφορίες των τελευταίων μηνών. Μόνο για die–hard οπαδούς, αν υπάρχουν τέτοιοι.
3/10
Χάρης Μπελαδάκης
