Πόσο αντικειμενικός μπορεί να είσαι με το συγκρότημα που πρακτικά σε έκανε να ακούσεις αυτήν την μουσική; Ναι λοιπόν, ήταν το σωτήριο έτος 1987 και ο μικρός Μιχάλης άκουγε για πρώτη φορά το “Here I Go Again” – για την ακρίβεια έβλεπε για πρώτη φορά το βίντεο σε εκπομπή στην κρατική (…) τηλεόραση. Αυτό ήταν. Από τον χέρι πήρα τον μπαμπά, γιατί ναι ήμουν μικρός, και πήγαμε σε δισκάδικο όπου πήρα την κασέτα, γιατί πικαπ δεν είχαμε, και η ζωή μου άλλαξε μια και για πάντα.
Τα χρόνια πέρασαν, τα μαλλιά άσπρισαν αλλά η αγάπη μου για τον κύριο Coverdale δεν έσβησε ποτέ. Αυτό δεν σημαίνει ότι εθελοτυφλώ όσον αφορά λάθος κινήσεις του, όπως το αδιάφορο “Purple Album”, ή το ότι έχει χάσει μεγάλο εύρος της φωνής του στις ζωντανές εμφανίσεις του. Ο χρόνος εξάλλου είναι αμείλικτος. Φυσικά όμως ήμουν πολύ χαρούμενος όταν πίσω στο 2017 ανακοινώθηκε ένα νέο άλμπουμ από τον “τραγουδιάρη” της καρδιάς μου. Άργησε λίγο αλλά άξιζε τον κόπο.
Ναι λοιπόν, άξιζε τον κόπο. Το “Flesh & Blood” είναι μια συλλογή 13 κομματιών τα οποία μπορεί να μην είναι όλα του ίδιου επιπέδου αλλά κανένα από αυτά δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως filler. Αυτό εν έτει 2019 κύριοι το λέμε και κατόρθωμα στο χωριό μου. Ενδιαφέρον επίσης βρίσκω το γεγονός πως πέρα από τον Coverdale μεγάλη μερίδα σύνθεσης έχει γίνει και από τον “νέο” κιθαρίστα Joel Hoekstra που μαζί με τον Reb Beach κάνουν φοβερή δουλειά στις κιθάρες.
Από το εναρκτήριο “Good To See You Again” ο δίσκος ανεβάζει στροφές και ποτέ δεν τις χάνει, ακόμα και στις πιο μελωδικές του στιγμές. Ένα κράμα από κιθαριστικό hard rock, blues με την φωνή του Coverdale τόσο χαρακτηριστική όσο κάθε φορά. Ναι, δεν περίμενα να υπάρχει μια επιστροφή στα κιθαριστικά ξεσαλώματα του “1987” ή του “Slip Of The Tongue”, νομίζω πως δεν θα είχε και κάποιο νόημα μια τέτοια κίνηση μετά από τόσα χρόνια, όμως η αναλογία σκληρού και “μαλακού” υλικού είναι σωστή και σε καμία περίπτωση δεν καταλήγουμε σε μια συλλογή από νερόβραστες μπαλάντες. Για την ακρίβεια ένα από τα ελαφρύτερα κομμάτια του δίσκου, το “Heart Of Stone”, είναι και ένα από τα καλύτερα.
Πολλές και καλές οι δυνατές στιγμές φυσικά. Για παράδειγμα το πιο party-oriented “Shut Up & Kiss Me” ή το πανέμορφο “Always & Forever”, κρατάνε το ενδιαφέρον στο μέγιστο καθ όλη την διάρκεια του δίσκου ο οποίος κλείνει με το φοβερό “Sands Of Time”.
Δεν θα χαρακτήριζα το “Flesh & Blood” τον καλύτερο δίσκο που έβγαλαν ποτέ οι Whitesnake αλλά είναι μια δουλειά που φέρει άξια το όνομα τους συγκροτήματος πάνω της. Αν μη τι άλλο αποδεικνύει ότι το φίδι μπορεί ακόμα και δαγκώνει, έστω και μόνο στο στούντιο.
8.5/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
