Τρίτο άλμπουμ μέσα σε δεκαπέντε μήνες για τους Πολωνούς Wilczyca, το οποίο διαδέχεται το ντεμπούτο “Wilczyca” και το EP “Horda” το οποίο επανακυκλοφόρησε σαν full-length διατηρώντας τον τίτλο “Horda”. Και, ΟΚ, μπορεί να μη φημίζονταν για τη μεγάλη διάρκεια των δίσκων τους, εδώ όμως ακροβατούν στα όρια του ΕΡ, με το δίσκο να μη ξεπερνάει τα είκοσι οχτώ λεπτά σε διάρκεια.
Επίσης, σε αυτόν το δίσκο ξεγυμνώνονται τελείως από οποιαδήποτε χρήση πλήκτρων (εκτός από κάνα δύο συνοδευτικές εξαιρέσεις) και ο ήχος είναι πιο ωμός και old-school black metal από ποτέ. Οι ταχύτητες αυξομειώνονται συνεχώς, οι στίχοι παραμένουν στα πολωνικά, η παραγωγή παραμένει necro, και, όπως και στο προηγούμενο άλμπουμ, υπάρχει και το instrumental κομμάτι που κλείνει το δίσκο.
Το οποίο instrumental όμως διαρκεί οχτώ λεπτά από μόνο του και θυμίζω ότι ο δίσκος διαρκεί είκοσι οχτώ λεπτά στο σύνολο. Στο συγκεκριμένο κομμάτι πάντως, υπάρχει και το μοναδικό ambient στοιχείο στο δίσκο, το οποίο όμως δε ξεπερνάει το λεπτό, οπότε να μια ακόμα αλλαγή στο ύφος μαζί με τα πλήκτρα.
Αυτό που μου άρεσε περισσότερο είναι τα καθαρά φωνητικά που χρησιμοποιήθηκαν σε ένα κομμάτι, γιατί πέρα από τη χροιά της φωνής, ο τρόπος που χρησιμοποιήθηκαν πρόσθεσε και έχτισε ατμόσφαιρα στο κομμάτι. Αν δεν κάνω λάθος, τα καθαρά φωνητικά είναι ένα στοιχείο που δεν το χρησιμοποιούν συχνά, μπορεί και καθόλου.
Όπως και να ‘χει πάντως, αυτή η επιστροφή στις ρίζες μάλλον δεν τους βγήκε σε καλό, επειδή εδώ δείχνουν να χάνουν την προσωπικότητά τους και τα στοιχεία που τους χαρακτήριζαν. Οι αλλαγές που έκαναν τους ρίχνουν περισσότερο στην κατηγορία ήχου που μπορείς να βρεις «με το κιλό». Μπορεί κάποιες φορές το “less is more” να λειτουργεί τέλεια, στην περίπτωσή τους όμως τους χαντάκωσε γιατί τους εξίσωσε με πολλές εκατοντάδες σχήματα που έχουν ακριβώς τον ίδιο και απαράλλαχτο ήχο.
Μπορεί να παραμένουν καλοί σε αυτό που κάνουν αλλά μέχρι τώρα είχαν μια άλφα αναγνωρισιμότητα, ένα κάτι που τους έκανε λίγο διαφορετικούς. Τώρα, δε μπορούν να διαχωριστούν από ένα σωρό στον οποίο βρίσκονται ούτε κι εγώ ξέρω πόσοι αλλά είναι σαν επιβάτες γεμάτου λεωφορείου έτοιμοι να πεταχτούν έξω μόλις ανοίξουν οι πόρτες.
5,5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
