Οι Σουηδοί Witchcraft επιστρέφουν με την κυκλοφορία του έκτου ολοκληρωμένου album τους με τίτλο “Black Metal”, ο οποίος ακόμα προσπαθώ να καταλάβω εάν είναι ειρωνικός ή αν η μπάντα ήθελε να μας τρολάρει. Γενικά, οι Witchcraft δεν έχουν κάποια σχέση με το black metal ούτως ή άλλως, αφού κινούνται σε ψυχεδελικά doom metal μονοπάτια και δεν πιστεύω να περίμενε κανείς ότι πρόκειται για στροφή στον ήχο τους, αλλά το “Black Metal” είναι μια έκπληξη ακόμη και για εκείνους που γνωρίζουν σε βάθος τη μουσική τους και ακολουθούν την καριέρα τους.
Καταρχάς, το “Black Metal” είναι δημιούργημα του ιθύνοντα νου Magnus Pelander, χωρίς τη συμμετοχή κανενός άλλου μουσικού. Εδώ που τα λέμε, δε χρειάστηκε και κανείς άλλος…Το album είναι μόνο ο Pelander να τραγουδά πάνω από ένα χαλαρό γρατζούνισμα της κιθάρας για μισή ώρα. Είναι ένα εντελώς ακουστικό και μινιμαλιστικό album, τελείως διαφορετικό από ό,τι άλλο είχαν κυκλοφορήσει μέχρι τώρα.
Αυτό όμως δεν είναι καν το πρόβλημα του! Το “Black Metal” παραμένει συναισθηματικό, ξυπνώντας σκοτεινά και μελαγχολικά και καταθλιπτικά αισθήματα τα οποία μεταδίδουν τον πόνο και τη θλίψη στον ακροατή. Καταφέρνει να είναι βαρύ και καταρακωτικό. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, όταν ξεκίνησε ο δίσκος με το “Elegantly Expressed Depression” μου άρεσε το πόσο ευαίσθητο και ζωντανό ακουγόταν, σαν ο Pelander να ήταν δίπλα σου και να έπαιζε με την κιθάρα του…Είναι από μόνο του αρκετό για να στοιχειώσει το μυαλό σου. Αλλά μετά, το θέμα είναι ότι ο δίσκος συνεχίζει ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Μπορεί να είναι μικρός σε διάρκεια, αλλά σύντομα νιώθεις πλήρης από ό,τι έχεις ακούσει, μιας και κρατάει το ίδιο στυλ συνεχώς. Προσωπικά, ήδη από τη μέση ήμουν σίγουρη ότι δεν θα άκουγα τίποτα διαφορετικό και έπεσα απολύτως μέσα.
Το “Black Metal” είναι μια ωραία ιδέα και τα καταφέρνει πολύ καλά στο να δημιουργήσει την ατμόσφαιρα που ήθελε, αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό για να θεωρηθεί κάτι παραπάνω από σχεδόν μέτριο. Γιατί όταν ο ακροατής πείθεται από το πρώτο κιόλας κομμάτι και μετά ακολουθούν άλλα έξι με τον ίδιο ακριβώς ήχο, συναίσθημα και κλίμα χωρίς να του δώσουν τίποτα το νέο, τότε δυστυχώς εξαφανίζεται και αυτός ο αρχικός ενθουσιασμός.
5/10
Τζούλια Τσαγκάρη
[email protected]
