Να μια ευχάριστη έκπληξη, σε ένα είδος που τον τελευταίο καιρό με έχει χορτάσει πίκρες και μετριότητες. Μιλάμε για τους Σουηδούς Night και τον δεύτερο δίσκο τους “Soldiers Of Time” που διαδέχθηκε το αρκετά καλό ομώνυμο ντεμπούτο τους του 2013. Οι Night φαίνεται να συναγωνίζονται τους συμπατριώτες τους Enforcer για το ποιος θα βρεθεί πιο κοντά στον ήχο των Iron Maiden, αν και έχουν διαφορετική προσέγγιση. Ενώ οι δεύτεροι δίνουν βάση στα γρήγορα μέρη, στα riffs και τις κιθαριστικές εναλλαγές, οι Night κάνουν σημαία τους τις χαρακτηριστικές δισολίες και καλπάζουν επικά σε πιο mid tempo καταστάσεις. Επίσης, έχουν υιοθετήσει τον «τρανζιστοράτο» κιθαριστικό ήχο που είχαν οι Judas Priest σε άλμπουμ όπως το “Hell Bent For Leather” και “Stained Class”, βάζοντας και αυτούς τους Βρετανούς στο καζάνι της μουσικής τους.. Όλα αυτά, μαζί με μια παραγωγή που διαφέρει από την τραχύτητα των περισσότερων νέων heavy δίσκων, βγάζουν έναν διαφορετικό χαρακτήρα που ξεχωρίζει από την μάζα. Η χροιά του τραγουδιστή τους με έστειλε καρφί στο λαρύγγι του Kai Hansen, και λόγω μιας ανεπαίσθητης αύρας βαριάς προφοράς των αγγλικών, αν και γενικότερα η φωνή του δεν με άφησε πλήρως ικανοποιημένο, σε πολλά σημεία ακούγεται σαν να ζορίζεται. Στο τέλος όμως και μετά από κάποιες ακροάσεις τον συνηθίζεις και δεν σε ενοχλεί, ίσα ίσα σου φαίνεται και ταιριαστός. Κάθε τραγούδι τους μπορεί σε σημεία να σου θυμίσει κάποια συγκροτήματα, πράγμα λογικό μιας και το παραδοσιακό heavy metal δεν έχει πλέον περιθώρια πειραματισμών. Το “Kings And Queens” θα μπορούσε ανετότατα να βρίσκεται σε κάποιο Riot δίσκο, στο “Ride On” μπλέκουν το κλασσικό riff των WASP με τις Maiden δισολίες, ενώ το “Towards The Sky” μου θύμισε στην αρχή Bon Jovi ενώ το βασικό θέμα του έχει κάτι από Johnny Cash, και αυτά είναι μερικά παραδείγματα. Μπορεί να παίρνουν πραγματάκια από δω κι από κει, αλλά το κάνουν με σεβασμό και αγάπη, και το σημαντικότερο είναι ότι πάνω απ’όλα το κάνουν ποιοτικά. Οι φίλοι του METAL καλά θα κάνουν να τους περάσουν ένα χεράκι και θα ανακαλύψουν ένα διασκεδαστικό και πωρωτικό δισκάκι που στο τέλος θα τους κάνει να θέλουν κι άλλο. Οι Night μοιάζουν με το μικρό αδερφάκι των Audrey Horne, που το έμπασε στην σκληρή μουσική ο μεγάλος αδελφός αλλά στην πορεία ξέφυγε πιο πέρα από τα Thin Lizzy, Led Zeppelin και Deep Purple μονοπάτια και την έβρισκε περισσότερο με Maiden και Priest.
8/10
Νίκος Κεφαλίδης
[email protected]
