Βρω καλώς τα παιδία για δεύτερη φορά στο φιλόξενο ιστότοπο μας! Αυτή η εισαγωγή οφείλεται στο ότι τον προηγούμενο μήνα είχε τύχει να αναλάβω το κριτικάρισμα του παρθενικού τους single. Η αλήθεια είναι ότι η γνώμη μου δεν άλλαξε και πολύ από τότε, πράγμα που δεν θα χαρακτήριζα αρνητικό. Πολύ ευχάριστος δίσκος, με μια πληθώρα επιρροές από πίσω του, όπως Duran Duran, Depeche Mode, NIN και πολλές ακόμη να σου έρχονται στο κεφάλι μετά από κάθε riff, αμετανόητοι κυνηγοί χειμώνων, με τους στίχους τους να μιλάνε για χαμένους, ανεκπλήρωτους και πλατωνικούς (;) έρωτες, το αίσθημα της απώλειας να φωλιάζει κάπου μέσα σ’ όλα αυτά αλλά κυρίως ένα καλό δείγμα electro-gothίζων rock που μας καθησυχάζει ότι η κληρονομία των προαναφερθέντων μπάντων είναι σε καλά χέρια. Το μόνο πρόβλημα, αν μπορώ να το χαρακτηρίσω έτσι, είναι ότι με την πρώτη ακρόαση μπορεί να μην σου γεμίσει το μάτι, πόσο μάλιστα το αυτί και σίγουρα θα υπάρξουν αρκετοί που θα τους χαρακτηρίσουν σαν τη κλασσική boy-band γκομενοπαγίδα χωρίς κανένα ουσιαστικό βάθος. Εγώ το μόνο που έχω να κάνω για αυτό είναι να προειδοποιήσω τους πάσης φύσεως ακροατές να δώσουν ένα ψήγμα προσοχής παραπάνω σε αυτό το album πριν βιαστούν να του κρεμάσουν ταμπέλες και κουδούνια, γιατί κατά τη γνώμη μου το αξίζει. Κάποια κομμάτια που ξεχώρισα για την πολύ όμορφη μελαγχολία που μου μετέδωσαν είναι το εναρκτήριο ‘Heart On Fire’, ‘Words’ και ‘Save Me’. Και το διασκέδασα! Εσείς;
7,5/10
Αγγελική Καπίρη
