[Option A]
Το περίμενε κανείς; Μάλλον όχι. Τα τελευταία χρόνια οι AC/DC είχαν καταντήσει ένα tribute του εαυτού τους (όπως μου είπε κάποτε ένας οπαδός τους) και το μέλλον για την θρυλική μπάντα έμοιαζε το λιγότερο δυσοίωνο, για να μην πω κάτι περισσότερο.
Μια σειρά από προβλήματα λοιπόν τους έφεραν σε ένα περίεργο σημείο. Να τα πάρουμε με τη σειρά; Αποχώρηση του εμβληματικού κιθαρίστα Malcolm Young το 2014 λόγω άνοιας, ενώ έχασε και τη ζωή του τρία χρόνια μετά. Αντικαταστάθηκε μόνιμα από τον ανιψιό του Stevie Young. Αποχώρηση του drummer Phil Rudd το 2015 λόγω διαφόρων ηλιθιοτήτων που οδήγησαν στη σύλληψή του και στον κατ’ οίκον περιορισμό του, με αποτέλεσμα να τον αντικαταστήσει για την περιοδεία του “Rock Or Bust” ο Chris Slade.
Αποχώρηση το 2016 στη μέση της ίδιας περιοδείας για τον Brian Johnson ο οποίος έχανε την ακοή του και αντικατάστασή του από τον Axl Rose το οποίο δεν μπορώ να βρω τις λέξεις να σχολιάσω. Τέλος, αποχώρηση του μπασίστα Cliff Williams στο τέλος της περιοδείας το 2016 επειδή η μπάντα πλέον είχε αλλάξει αρκετά.
Και όμως, το 2020 όπου καταστρέφεται ο κόσμος, να ‘τους πάλι μαζί. Επιστροφή Brian που με τη βοήθεια κάποιου ειδικού επανήλθε σχεδόν πλήρως η ακοή του, επιστροφή Phil που τελείωσε ο κατ’ οίκον περιορισμός και επιστροφή Cliff που ήθελε να συμβάλλει στο album ως φόρο τιμής στον εκλιπόντα Malcolm.
Δίσκος νούμερο δεκαεπτά λοιπόν για τους γερόλυκους (όλοι μεταξύ 63 και 73 ετών!) και τα πράγματα είναι εξαιρετικά. Το πνεύμα του Malcolm υπάρχει και εδώ, αφού χρησιμοποιήθηκαν πολλά riffs τα οποία είχαν μείνει στην άκρη από την περίοδο του “Black Ice” του 2008! Ένα album στιβαρό, δυνατό, με κλασικό ήχο, φοβερή παραγωγή, γεμάτο ξεσηκωτικά riffs, gang φωνητικά και απολαυστικά solos. Ένα album που φέρει δικαιότατα το όνομα AC/DC.
Οι πρώτες νότες του “Realize” φτάνουν για να σε ταξιδέψουν πίσω στα χρόνια που άκουσες για πρώτη φορά αυτούς τους θρύλους. Το “Shot In The Dark” είναι αυτό που λένε στο χωριό μου instant hit και βρίσκεις τον εαυτό σου να τραγουδάει το refrain του κάθε λίγο και λιγάκι. Εξαιρετικά και τα “Witch’s Spell”, “Wild Reputation”, “Systems Down” και “Money Shot” σε ένα δίσκο που μέσα από μια ντουζίνα τραγούδια σου προσφέρει σαράντα λεπτά απολαυστικού hard rock.
Κλείνοντας, θέλω να πω ότι προσωπικά στα ιστορικά συγκροτήματα της μουσικής μας είμαι πάντα αυστηρός. Δεν είμαι της άποψης ότι δεν πρέπει να κριτικάρονται αν κυκλοφορούν κακές δουλειές ή ότι δεν πρέπει να τους αγγίζουμε για όλα αυτά που έχουν προσφέρει γενικά. Εδώ όμως, οι AC/DC δείχνουν πώς παίζεται η σωστή μπάλα σε αμέτρητα νέα συγκροτήματα που δεν μπορούν να γράψουν ούτε ένα riff της προκοπής.
Υ.Γ.: Σε συνέντευξή του, ο Brian Johnson είπε ότι σε μια τόσο απελπιστική χρονιά όσο το 2020, ελπίζει το “Power Up” να εμπνεύσει τα παιδιά να αγοράσουν κιθάρες αντί να κοιτάνε άλλους να χορεύουν στο Tik Tok. Μακάρι να το καταφέρει, αν και δεν το βλέπω να γλιτώνουμε εύκολα από άλλον ένα καρκίνο των social media.
8/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
[Option B]
Τι έχουν να προσφέρουν οι AC/DC εν έτει 2020; Μια πολύ φυσική ερώτηση που μπορεί να συνοδεύσει την κυκλοφορία του “Power Up”. Σαράντα επτά χρόνια και δεκαεπτά δίσκους μετά, το hard rock των Αυστραλών θρύλων αρνείται πεισματικά να ενηλικιωθεί κι αυτό είναι το μεγαλύτερο του πλεονέκτημα.
Παραμένει παιχνιδιάρικο και μοιράζει συγκινήσεις (“Rejection”) που μοιάζουν ανυπόμονες να βάλουν φωτιά στις αρένες και τα στάδια. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε με την ίδια σύνθεση του θρυλικού “Back In Black”, με εξαίρεση τον εκλιπόντα ηγέτη της μπάντας Malcolm Young. Όπως το “Back In Black” αποτελούσε κατά κάποιο τρόπο ωδή στη μνήμη του Bon Scott, έτσι και το “Power Up”, που είναι η πρώτη κυκλοφορία της μπάντας χωρίς τον Malcolm, είναι με πολλούς τρόπους φόρος τιμής στον τεράστιο Αυστραλό.
Πολλές από τις συνθετικές ιδέες που ακούμε είναι δικές του, με τον Stevie Young να αναλαμβάνει το εκτελεστικό κομμάτι τους στις ρυθμικές κιθάρες. Αρκετά δύσκολο έργο αλλά το έφερε εις πέρας με 100% επιτυχία, καθώς ο αείμνηστος θρύλος της εξάχορδης είναι πραγματικά παντού στο δίσκο, χωρίς να παίζει ούτε νότα. Ακόμη κι ο τρόπος που είναι τοποθετημένος ο τίτλος του δίσκου στο εξώφυλλο, θυμίζει τον αντίστοιχο που τυπώθηκε στις επανεκδόσεις του 2003 το “Back I Black”, κατόπιν απαίτησης του ίδιου του συγκροτήματος.
Αλλά πέρα από τέτοιου είδος παραφιλολογία στην οποία πέφτει στον πειρασμό να επιδοθεί κανείς, αν κάποιος ρωτούσε απλά τι είναι το “Power Up” κι έπρεπε να απαντήσω με λίγες λέξεις, δεν θα έλεγα ούτε ότι είναι ένας δίσκος από ένα σχήμα ζωντανό θρύλο, ούτε ένας άτυπος φόρος τιμής σε έναν άλλον. Θα απαντούσα απλά ότι είναι ένας δίσκος με καταπληκτικά τραγούδια.
Τραγούδια σαν τα “Demon Fire” και “Wild Reputation”, από ‘κείνα που ξέρουν μόνο εκείνοι να φτιάχνουν. Κι αποτελούν κάθε φορά την καλύτερη αφορμή για τον πλήρη διασυρμό όποιου κάνει το λάθος να τα συνδυάσει με αλκοόλ. Κάποια περισσότερο (“Through The Mist Of Time”) και κάποια λιγότερο (“Shot In The Dark”) αλλά όλα εξίσου ικανά να μετατρέψουν την πιο ξενέρωτη βραδιά στο σπίτι σε ένα rock ‘n’ roll γλέντι γεμάτο έκτροπα, που αξίζει να ζήσει κανείς έστω μια φορά στη ζωή του. Όπως αξίζει να ακούσει κι εκείνα τα ακαταμάχητα blues του “Kick You When You’re Down”.
Ο Brian Johnson είναι ακριβώς αυτή η περίπτωση ανθρώπου που διατηρεί τέτοια άσβεστη λύσσα και νεανικότητα, τέτοια εντελώς μη πολιτικά ορθή στάση στις ερμηνείες του, που σήμερα, στα 73 τρία του χρόνια (τα έκλεισε φέτος τον Οκτώβρη), ακούς το δίσκο και σε πιάνει μια έμφυτη παρόρμηση να κλειδώσεις σπίτι την κόρη και την γυναίκα σου, μήπως και κατά τύχη περάσει από ‘κει.
Μπορείς να πει κανείς πολλά για τους AC/DC. Το μόνο σίγουρο είναι ότι διατηρούν ακόμα και τόσες δεκαετίες μετά τον τίτλο της μπάντας θεσμού με μια φόρμουλα τόσο αποτελεσματική στο να προκαλεί χαμόγελα σε κάθε ακρόαση, που κανείς δε θέλει πραγματικά να αλλάξει. Όχι ούτε μετά από δεκαεπτά, αλλά ούτε μετά από εκατό δεκαεπτά δίσκους.
8,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
[email protected]
