Οι Alestorm είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις συγκροτημάτων που πάτησαν έντονα στο “φαίνεσθε” για να φτιάξουν όνομα. Αυτό το κράμα χαβαλεδιάρικου core με κάποιες power πινελιές, έντονο χιούμορ επιπέδου δημοτικού με τους ανάλογους στοίχους και image τους έκανε αρκετά δημοφιλείς μπορώ να πω. Όμως πόσες φορές μπορείς να πεις το ίδιο ανέκδοτο και να γελάσει ο κόσμος;
Το “Seventh Rum..” έρχεται δύο χρόνια από το προηγούμενο “Curse Of The Crystal Coconut”. Το είπα και το ξαναλέω, οι Alestorm είναι ταλαντούχοι μουσικοί πλέον όμως πιστεύω ότι και οι ίδιοι έχουν πέσει σε μια παγίδα από την οποία δύσκολα θα βγουν. Και εξηγούμαι όσον αφορά αυτό.
Υπάρχουν τουλάχιστον τρία τραγούδια σε αυτό το άλμπουμ που βγάζουν μάτια με την ποιότητα τους. Tο εναρκτήριο “Magellan’s Expedition”, το “Under Blackened Banners” και το ομώνυμο! Σε αυτά το συγκρότημα παίζει «τα ρέστα του» μιας και ακόμα και με πιο ανάλαφρους στίχους είναι σοβαρότατα συνθετικά. Μιλάμε για πολύ δυνατέ συνθέσεις και true (χα!) πειρατικό metal συναίσθημα.
Τι να το κάνεις όμως; Τρεις συνθέσεις δεν φέρνουν την άνοιξη, ούτε την πειρατική καν. Έτσι έπρεπε πάλι να υποστώ τραγικές συνθέσεις όπως το “Come To Brazil” ή το “Cannonball”. Κάπως έτσι έτρεξε όλος ο δίσκος. Διάσπαρτες καλές στιγμές υπάρχουν αλλά το πράγμα δεν μαζεύεται.
Σαν να μην έφτανε αυτό στα χέρια μου έφτασε η deluxe version που είναι ένα τριπλό CD. Τα άλλα δύο CD περιλαμβάνουν το άλμπουμ πάλι. Το δεύτερο CD περιλαμβάνει ακουστικές εκτελέσεις των κομματιών, όπου η φάση είναι κρύο ζέστη. Το τρίτο CD περιλαμβάνει τις κανονικές εκτελέσεις αλλά αντί για φωνητικά έχουμε… γαβγίσματα. Έχω λοιπόν δύο απορίες. Η πρώτη είναι γιατί δεν βγάζουν και ένα τέταρτο CD που αντί για φωνητικά να έχει πορδές; Η δεύτερη απορία είναι να το τρίτο CD το χρεώνουν στον ακροατή ή όχι.
Μέχρι να πάρουν οι ίδιοι σοβαρά τον εαυτό τους δεν έχω εγώ κανέναν λόγο να τους πάρω στα σοβαρά.
5/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
Palinka για όλους λοιπόν! Οι Alestorm επιστρέφουν δυο χρόνια μετά από την τελευταία τους κυκλοφορία, “Curse Of The Crystal Coconut”, με ένα χιουμοριστικό και ανεβαστικό άλμπουμ στο οποίο δεν λείπουν οι pop αναφορές, το σαρκαστικό στοιχείο όπως και αμέτρητα αστεία περί του ανδρικού μορίου συνοδευόμενα από πειρατικές κραυγές. Παρόλο όμως των σεξιστικών σχολίων του Bowes στο παράλληλο project του (σ.σ.: Gloryhammer) και μια επακόλουθη δακρύβρεχτη απολογήτρια αποστολή, ο keytarist και στιχουργός των Σκωτσέζων πειρατών δεν έχει χάσει την διάθεση του για περισσότερα καυστικά αστεία στα πλαίσια των πειρατικά «γκούφικων» στίχων του σχήματος. Σίγουρα όμως έχει χάσει ένα ποσοστό, τόσο της δικής του όσο και των σχημάτων του, εκτίμησης στα μάτια των θαυμαστών του…
Ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει όπως λένε και στα γήπεδα. Ένα ρητό το οποίο έπειτα από επτά κυκλοφορίες εφαρμόζει άπταιστα και στους Alestorm μιας και για μια ακόμα φορά εύκολα καταφέρουν να αρχίσουν ένα πειρατικό metal party και αμέτρητα mosh pit με τα κομμάτια “Magellan’s Expedition”, “P.A.R.T.Y.” και “Under Blackened Banners”. Προπορευόμενο από το σύντομο και επιθετικά δροσερό και “Come To Brazil”, οι Alestorm δεν κρατάνε κρυφή και την γελοιώδη μελαγχολική πλευρά του συνθετικού τους ρεπερτορίου με το κομμάτι “Wooden Leg (Part III)”, το οποίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν μια απρόσμενη, αν και ευχάριστη, προσθήκη τόσο στο έπος του «ξύλινου ποδιού» αλλά και στο έβδομο άλμπουμ των Σκωτσέζων πειρατών.
“Magyarorszag” ή αλλιώς ένας ακόμη λόγος να επισκεφτεί κάνεις την Ουγγαρία. Ένα άσμα ύμνος προς την ανεπίσημη έδρα του σχήματος αλλά και την πατρίδα του κιθαρίστα του Máté Bodor, ο οποίος σύμφωνα με τα λόγια τους Bowes είχε καταλυτικό ρόλο στην πορεία του σχήματος. Με βαριές κιθάρες και ένα ρεφρέν γραμμένο στην πιο δύσκολη γλώσσα της Ευρώπης, οι Alestorm μας κάνουν να «σφάζουμε» μια ακόμα γλώσσα με ένα πλατύ χαμόγελο στον βωμό της μουσικής, προσπαθώντας να προφέρουμε τους στίχους του ρεφρέν. Αξίζει επίσης να αναφέρουμε και τις σαρκαστικές αναφορές στο σύστημα υγείας της Μεγάλης Βρετανίας, μιας και οι Alestorm δεν παραλείπουν να θίξουν το ζήτημα περί φτηνής οδοντιατρικής φροντίδας στα ανατολικά του Δούναβη. Επίσης βλέπουμε ένα ακόμα κομμάτι παρόμοιας νοοτροπίας με το “Fucked With An Anchor” μέσα από το “No Grave But The Sea” (2017), το οποίο με έναν περισσότερο punk χαρακτήρα από τον προκάτοχό του, καθιστά αδύνατη την ακρόαση του χωρίς να κάνει τον ακροατή να χαμογελάσει, o λόγος φυσικά για το «χαριτωμένα βλακώδες» “Cannonball”. Εδώ ο Bowes δεν χάνει μια ακόμα ευκαιρία να αναδείξει τον αντιπαθητικά ελκυστικό στιχουργικό χαρακτήρα του σχήματος.
Εν κατακλείδι, για μια ακόμα φορά οι Alestorm δεν απογοήτευσαν και μας δίνουνε ένα ακόμα κίνητρο να χαμογελάσουμε σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που διανύουμε και να απολαύσουμε ξέγνοιαστα ένα ή και εφτά ποτά ακούγοντας τον καινούργιο τους δίσκο και άξιο διάδοχο του επικού “Curse Of The Crystal Coconut”. Τέλος, μην ξεχνάτε ότι όλο και κάπου είναι 17:00 η ώρα!
7/10
Άρης – Χρήστος Κλεισιούνης
aris13kl@gmail.com
