Η πρώτη γνωριμία μου με τους Alpha Tiger ήταν στο Up the Hammers Festival στο An Club το 2013. Μπορώ να πω με σιγουριά ότι βλέποντας τους στα πρώτα τους βήματα, δεν μπορώ να πω ότι μου είχαν κάνει κάποια σοβαρή εντύπωση. Παρόλα αυτά οι Γερμανοί δούλεψαν σκληρά όλα αυτά τα χρόνια, με αποτέλεσμα το “Identity” του 2015 να τους φέρει πολλές καλές κριτικές αλλά και πωλήσεις δίσκων.
Όλα φαίνεται ότι πήγαιναν καλά για την μπάντα, όταν ξαφνικά ο τραγουδιστής Stephan “Heiko” Dietrich κούνησε το μαντήλι, αφήνοντας τους Alpha Tiget στα κρύα του λουτρού. Το φίδι από την τρύπα ήρθε τελικά να βγάλει ο Benjamin Jaino, ο οποίος ανέλαβε frontman στη μέση της περιοδείας για το “iDENTITY”, πράγμα σίγουρα καθόλου εύκολο.
Ξεπερνώντας τις δυσκολίες της η μπάντα από τη Γερμανία μένει πιστή στο παραδοσιακό metal, δίνει μια σκοτεινή πινελιά αλλά και μια καινούργια κατεύθυνση, λίγο ίσως πιο εμπορική στη πορεία τους. Σε γενικές γραμμές ο ήχος τους παραπέμπει περισσότερο σε hard rock της δεκαετίας του ‘70, παρά στο καθαρόαιμο power / heavy metal του “iDENTITY”, κάτι που ίσως ξενίσει στην αρχή τους οπαδούς της μπάντας.
Ο Benjamin Jaino είναι αρκετά καλός στα καθήκοντά του ως τραγουδιστής και η φωνή του κολλάει πολύ καλά με το υλικό του “Alpha Tiger”. Από εκεί και πέρα, οι δισολίες και οι μελωδικές γραμμές πάνω στις κιθάρες παίρνουν πολλές φορές τον πρωταρχικό ρόλο, ενώ οι δίκασες που είναι πολλές φορές παρούσες δίνουν μια πιο δυναμική χροιά στον ήχο τους και θυμίζουν και την προηγούμενη κυκλοφορία. Η χρησιμοποίηση του Hammond στα “My Dear Old Friend”, “Aurora”, βάζει μια έξτρα χροιά ‘70s στο όλο εγχείρημα. Ειδικά το πρώτο κομμάτι, τολμώ να πω ότι αγγίζει τα όρια του prog rock, αφού και τα 7 λεπτά του αλλά και οι ατμοσφαιρικές του αναφορές, κάνουν τα πράγματα αρκετά ενδιαφέροντα.
Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στο τραγούδι που κλείνει το δίσκο, το “The Last Encore”, το οποίο είναι μια πολύ ωραία μίξη παραδοσιακού hard rock και σύγχρονου metal, αφού η χρησιμοποίηση του delay στη κιθάρα, δίνει μια εξαιρετική χροιά και μελωδικότητα στο τραγούδι.
Είναι σίγουρο ότι οι οπαδοί των Alpha Tiger θα είναι ξένοι στην πρώτη ακρόαση του δίσκου. Ειδικά η παραγωγή του “Alpha Tiger” ίσως να ξενίσει πολλούς από τους φίλους της μπάντας, παρόλα αυτά πιστεύω ότι οι Γερμανοί έχουν κρατήσει την ταυτότητά τους και ότι μετά από μερικές ακροάσεις, όλοι θα βρουν τα στοιχεία που χαρακτήριζαν τους Alpha Tiger. Το πρόβλημα κατά τη δική μου άποψη, δεν είναι η αλλαγή του ήχου, αλλά περισσότερο η άνευρες ιδέες και συνθέσεις, κάτι που και πάλι προσωπικά, βρίσκω ότι υπάρχει σε όλες τους τις κυκλοφορίες. Οι μεγάλες διάρκειες των τραγουδιών – σε ορισμένα σημεία αχρείαστες – αλλά και γενικά η μεγάλη διάρκεια του δίσκου – σχεδόν 1 ώρα – με κάνει να κουράζομαι πολύ εύκολα. Τα “Vice”, “My Dear Old Friend”, “Aurora” και “The Last Encore” είναι τα τραγούδια που ξεχωρίζουν από το δίσκο. Οι Alpha Tiger μάλλον ξεκινούν ένα καινούργιο κεφάλαιο στην καριέρα του και αυτά φαίνεται καθαρά και από το γεγονός ότι ο δίσκος έχει το όνομα της μπάντας αλλά και από τη μουσική του. Μένει να δούμε αν στο μέλλον αυτή η αναπροσαρμογή θα τους οδηγήσει στην επιτυχία.
6,5/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
