Τώρα εδώ για τους μεγαλοφυείς Ιρλανδούς τι στο καλό να γράψω; Ντεμπούτο το οποίο μας έστειλε αδιάβαστους (White Tomb 2009), συνέχεια που μας αποστόμωσε (Mammal 2011) καθώς και κάποια EP ενδιάμεσα που μόνο απαρατήρητα δεν πέρασαν (Through the Cracks of the Earth 2007, Sol 2008, Tides 2010). Οι Altar of Plagues μεγαλουργούν για δύο κυρίως λόγους. Πρώτα από όλα δεν φοβούνται να πειραματιστούν και μάλιστα το κάνουν καλύτερα από ότι θα περίμενε κανείς και δεύτερον δεν περιμένουν την εμπορικότητα μέσω του πειραματισμού. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια μπάντα η οποία κινείται στο όρια του Black Metal φυσικά αλλά δεν είναι για όλα τα μαυρομέταλλα εκεί έξω. Μην περιμένετε δηλαδή να ακούσετε εμπορικό Black Metal εποχής 2013. να περιμένετε στα σίγουρα όμως να ακούσετε ένα χαοτικό σύνολο, χωρίς συνοχή πολλές φορές, με πάρα πολλά «ξεκάρφωτα» στοιχεία τα οποία οι Ιρλανδοί έχουν καταφέρει να τοποθετήσουν τόσο έξυπνα και δεν ξενίζουν στο άκουσμα. Ένας δίσκος ο οποίος δεν ξέρω αν έχει αρχή, μέση και τέλος ή αν απλά είναι ένας δίσκος που σε παρασέρνει τόσο πολύ που δεν σε νοιάζει αν έχει αρχή μέση και τέλος. Λυσσαλέοι ρυθμοί, φωνητικά, riffs όπου υπάρχουν και μπορεί να τα ανακαλύψει το αυτί (μετά από 6 ακροάσεις του δίσκου ακόμα ανακαλύπτω και από ένα riff-άκι το οποίο δεν είχα παρατηρήσει κατά την προηγούμενη ακρόαση), γενικά ένας χαμός από οργή, χάος, μίσος, μελωδίες, συναισθήματα και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Στα σίγουρα όμως το γενικό σύνολο και αποτέλεσμα τόσο σε επίπεδα ενορχήστρωσης, σύνθεσης, μίξης και παραγωγής είναι ίσως το καλύτερο στο είδος ή τουλάχιστον το καλύτερο που θα βγει μέσα στο 2013 (πείτε με προφήτη αλλά καλύτερος πειραματικός black metal δίσκος φέτος δεν νομίζω να βγει). Πειραματικό όσο δεν πάει, προοδευτικό όσο το περίμενα, απόκοσμο και χαοτικό (ίσως όχι όπως τα δύο προηγούμενα αλλά με την δική του μαγεία), στα σίγουρα αβυσσαλέο και must have για όλους τους προοδευτικούς οπαδούς του Black Metal εκεί έξω. Δεν ξέρω αν οι Ιρλανδοί αρχίζουν να αποκηρύσσουν σιγά σιγά το black metal παρελθόν τους (δεν υπάρχουν τόσα στοιχεία όσο σε προηγούμενους δίσκους και όπως είπα εδώ έχουμε να κάνουμε με προοδευτικό πειραματισμό) αλλά στα σίγουρα ότι και αν έχουν στο μυαλό να κάνουν το κάνουν με τον καλύτερο τρόπο που θα μπορούσε ποτέ μπάντα να το κάνει. Προσωπικά θεωρώ πως τουλάχιστον όσοι σέβονται τον εαυτό τους θα έπρεπε να τον αποκτήσουν αυτόν το δίσκο (και φυσικά και τα προηγούμενα των Ιρλανδών) και να χαθούν στα απόκοσμα μονοπάτια χάους και δυσαρμονίας που θα τους ταξιδέψει.
9/10
Γιώργος Ραχιώτης
