Ο πέμπτος δίσκος τον Amaranthe είναι εδώ. Το “Helix” είναι η πρώτη κυκλοφορία του σχήματος με τον Nils Molin (Dynazty) στα καθαρά αντρικά φωνητικά. Ο προηγούμενος δίσκος τους “Maximalism” του 2016 μιας και αυτή η λεπτή ισορροπία ανάμεσα στο μοντέρνο metal/pop/rap του συγκροτήματος έγειρε με την ζυγαριά πλέον να γράφει πιο πολύ pop παρά κάτι άλλο. Τι γίνεται λοιπόν με το “Helix”;
Στα αυτιά μου λοιπόν το “Helix” ακούγεται σαν μια λογική συνέχεια του προηγούμενου δίσκου. Μάλλον το συγκρότημα πλέον έχει βρει την χρυσή τομή στον ήχο που έψαχνε και μετάλλασε από την αρχή της διαδρομής του. Έχουμε λοιπόν επιμεταλλωμένο pop εδώ πάλι με κάποιες rap αναφορές στον τρόπο που συχνά πατάνε τα φωνητικά στα κομμάτια. Αραιά και που αγριεύουν και λιγάκι όμως μην κοροϊδευόμαστε κιόλας: οι Amaranthe είναι μια ένοχη απόλαυση για τους οπαδούς της μουσικής μας. Λογικό είναι την μερίδα του λέοντος να την έχει η γλυκιά Elize Ryd που με την πανέμορφη pop φωνή της (δεν θέλω να ακούω βλακείες ότι τραγουδά με συμφωνικό στυλ) ντύνει της συνθέσεις. Βέβαια όπως και σε όλους τους δίσκους των Amaranthe υπάρχει αυτό το παιχνίδι με τις εναλλαγές ανάμεσα στους τρεις τραγουδιστές.
Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι ότι στα αυτιά μου πολλά κομμάτια ακούγονται σαν εναλλακτικές εκδώσεις κομματιών του “Maximalism”. Για παράδειγμα το εναρκτήριο “The Score” είναι υπερβολικά όμοιο με το εναρκτήριο “Maximise” του προηγούμενου δίσκου. To “Breakthrough Starshot” θυμίζει έντονα το “Supersonic”, ενώ υπάρχει και το obligatory ακραίο (χα) κομμάτι, το μοναδικό το οποίο ο Henrik Englund Wilhemsson παίρνει το τιμόνι, “GG6” το αντίστοιχο “Fury” δηλαδή. Σε κάποιους ίσως και να ξενίσουν αυτές οι ομοιότητες.
Σαν δίσκος στο σύνολο του το “Helix” είναι καλό. Πόσο καλό; Αν σας άρεσε το “Maximalism” τότε αυτό μπορείτε να το πείτε και “Maximalism II”. Αν δεν σας άρεσε αυτή η στροφή του σχήματος θα βρείτε ελάχιστα ενδιαφέροντα εδώ. Προσωπικά βρήκα τον δίσκο πιο εύκολο στην ακρόαση σε σχέση με το “Maximalism”, ίσως και να έχω αφομοιώσει το περασμένο άλμπουμ το οποίο όπως και το “Massive Addictive” συχνά βρίσκουν τον δρόμο στα ηχεία μου.
Απολαύστε λοιπόν χωρίς ενοχές έναν ευχάριστο δίσκο.
Μιχάλης Νταλάκος
