Οι Αμερικάνοι που πάντα θα ηχούν σαν Σουηδοί. Αυτή είναι και η εικόνα που σχηματίζω για τους Arsis σε όποιο album επιλέγω να ακούσω. Και η αλήθεια είναι πως θα μπορούσαν να είναι πολύ περισσότερο από αυτό εάν δεν επρόκειτο για αμερικάνικη αγορά που όσο να ‘ναι είναι λίγο άβγαλτη όσον αφορά το melodic death. Το “Visitant” αποτελεί τη δεύτερη σερί κυκλοφορία με τα ίδια μέλη, κάτι που φανερώνει αισιοδοξία για ένα πιο σταθερό line-up αυτή τη φορά αν αναλογιστούμε την πληθώρα σκαμπανεβασμάτων που έχει υποστεί το σχήμα.
Στα του μουσικού μέρους. Όποιος έχει ακούσει ανά τα χρόνια τη μπάντα, γνωρίζει πως απώτερος σκοπός της είναι να διαφοροποιηθεί από λοιπούς death metal συμπατριώτες της αφήνοντας τον ωμό ήχο στην άκρη, δείχνοντας μία εύνοια προς την μελωδία της απέναντι όχθης. Έτσι λοιπόν και το “Visitant” ακολουθεί πιστά αυτή τη φόρμουλα. Κι όταν μιλάμε για Σουηδία δεν εννοούμε την εμπορικότητα των μεταγενέστερων κυκλοφοριών, αλλά την επιθετικότητα της προηγούμενης (και βάλε) δεκαετίας. Ψηλά harsh vocals από το mastermind James Malone, τεχνικό παίξιμο σε riffs και σολάρισμα (κυρίως το δεύτερο) και ταχύτητες που αυξομειώνονται από κομμάτι σε κομμάτι και drums παλαιάς σχολής από τον Shawn Priest να εξαλείφει και τις τελευταίες αμφιβολίες από το προ τετραετίας “Unwelcome“. Στις συνθέσεις τώρα τα πράγματα είναι λίγο πιο 50/50. Έχεις από τη μία την παραπάνω από καλή παραγωγή που απογειώνει στιγμές όπως το “Tricking The Gods“, το “As Deep As Your Flesh” αλλά και το αρκετά πιο «αμερικανιζέ» και fully technical “Unto The Knife“, η οποία φροντίζει να κρατάει τον ποιοτικό πήχη ψηλά τόσο για τους Arsis, όσο και για τους πιθανούς ακροατές. Από την άλλη όμως η αίσθηση επανάληψης από τα μισά και μετά είναι παρούσα για να σου δείξει και την αδικία της όλης υπόθεσης. Όπως όλοι οι δίσκοι τους έτσι και το “Visitant” δε μπορεί να κρύψει την αμερικανίλα που ρέει μέσα του, έστω και υποσυνείδητα. Αποτέλεσμα ένας flat δίσκος με καλές στιγμές που ναι μεν συνεχίζουν την προσπάθεια του συγκροτήματος να κάνει τη διαφορά, αλλά δυστυχώς είναι πάλι περιορισμένες.
Δε μπορώ να κρίνω με αυστηρά κριτήρια τους Arsis, καθώς πιστεύω πως αυτό που κάνουν απαιτεί θέληση και πείσμα. Δεν είναι και εύκολο να πας κόντρα στο ρεύμα μέσω της εξέλιξης. Το “Visitant” είναι αυτό που λέμε «δίσκος-χαμαιλέοντας». Πότε εγχώριος, πότε αλλοεθνής, πότε μαλακός, πότε σκληρός. Αν έχεις διαθέσεις για τόσες εναλλαγές έχει καλώς. Αν πάλι δε σε τρελαίνει η ιδέα, τότε εξακολουθώ να προτείνω τόσο το ξαφνικό μπαμ του “A Celebration Of Guilt” ντεμπούτου, όσο και το εξαιρετικό “A Diamond For Disease” EP.
Χάρης Μπελαδάκης
