Albums

Behemoth – I Loved You At Your Darkest (Nuclear Blast)

Υπάρχουν στιγμές στην καριέρα μιας μπάντας, οι οποίες θεωρούνται ως μεγάλες. Υπάρχουν όμως και στιγμές οι οποίες είναι μνημειώδεις. Αυτές τις στιγμές, δεν έχουν την τύχη όλες οι μπάντες να τις γνωρίσουν. Οι Behemoth είναι μια μπάντα, που με το The Satanist, επαναπροσδιόρισαν το είδος του black metal. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, οι Behemoth έδωσαν το φιλί της ζωής στο είδος και δεν θα είναι υπερβολή αν πούμε ότι το The Satanist, είναι το Black Album” του black metal, αφού έφερε καινούργιους οπαδούς στο είδος. Οι Behemoth γιγαντώθηκαν σαν όνομα και πλέον παίζουν headliners στα μεγαλύτερα φεστιβάλ της Ευρώπης.

Η τετραετή αναμονή για τον διάδοχο του The Satanist, ήταν μάλλον μεγάλη και το I Loved You At Your Darkest” είναι ίσως από τους πιο πολυαναμενόμενους δίσκους του 2018. Οι Πολωνοί, έχοντας κυκλοφορήσει έναν δίσκο ορόσημο, έχουν θέσει στο μυαλό μας πολύ υψηλά στάνταρ για την 11η δουλειά τους. Η δική μου άποψη είναι, ότι είναι πολύ δύσκολο μια μπάντα, με τέτοιο δίσκο ορόσημο να επαναλάβει την ίδια ποιότητα σε τραγούδια και θέματα.

Αυτό νομίζω ότι ισχύει και για το I Loved You At Your Darkest”. Η μπάντα κρατάει τον ήχο του The Satanist, που έτσι και αλλιώς είναι μια επιτυχημένη συνταγή, αλλά προσπαθεί να εισάγει και κάποια νέα στοιχεία στη μουσική της. Η πρώτη εντύπωση που αφήνει σε κάποιον η καινούργια δουλειά των Behemoth, είναι ότι ο δίσκος είναι φανερά πιο μελωδικός και ότι ορισμένες φορές μπαίνει στα χωράφια του κλασσικού metal. Κάτι τέτοιο ίσως να μην ακούγεται στα πρώτα δυο τραγούδια του δίσκου  – δεν αναφέρομαι στην εισαγωγή Solve”, γιατί είναι απλώς μια εισαγωγή – Wolves Ov Siberia” και God=Dog” (σ.σ. γελοίος τίτλος), τα οποία είναι κλασσικά black metal και Behemoth τραγούδια, συνεχίζοντας από εκεί που τελείωσε το The Satanist. Δεν μπορώ να πω ότι τα τραγούδια αυτά με τρέλαναν η μου έκαναν τρομερή εντύπωση και μάλλον θα τα χαρακτήριζα σαν b-side τραγούδια του The Satanist.

Στο Ecclesia Diabolica Catholica”, τα πράγματα αλλάζουν και ενώ η μπάντα κρατάει τον ήχο του προηγούμενου δίσκου, αρχίζω και παρατηρώ πολύ πιο μελωδικές κιθάρες, εκπληκτικούς ρυθμούς και θέματα και ένα epic συναίσθημα που προσδίδουν οι χορωδίες, στο ρεφραίν του τραγουδιού. Οι Behemoth σπρώχνουν τα όρια τους και τα καταφέρνουν πολύ καλά εδώ. Το Bartzabel” που ακολουθεί, είναι μάλλον το κορυφαίο τραγούδι του δίσκου. Εφιαλτική ατμόσφαιρα, πιο doomy από ποτέ και πολύ μελωδικό, δίνει μια νέα διάσταση στη μουσική των Behemoth. Επικό αλλά και με το ένα μάτι στο κλασσικό metal, κάτι που φαίνεται και από το σόλο στο τέλος του τραγουδιού, που έχει αρκετές blues επιρροές.

Ο πειραματισμός συνεχίζεται, όχι τόσο πετυχημένα στο “If Crucifixion Was Not Enough…”, χωρίς όμως να είναι άσχημο τραγούδι και με τους οπαδούς να σηκώνουν το ένα φρύδι, σε απορία. Πολύ ρυθμικό και αρκετά proggy, με αφήνει με ανάμεικτα συναισθήματα, αλλά μάλλον προς την θετική πλευρά. Το καταιγιστικό Angelvs XIII”, μάλλον θυμίζει τις Demigod” εποχές της μπάντας και δεν με ενθουσιάζει και τόσο, ενώ το εντελώς prog “Sabbath Mater”, αποτυγχάνει παταγωδώς να φέρει καινούργια στοιχεία στο τραπέζι, κάνοντάς το με διαφορά το πιο απογοητευτικό τραγούδι του δίσκου.

Το Havohej Pantocrator”, συνεχίζει στο ίδιο ύφος, με αρκετές prog ιδέες στον κορμό του, αλλά και με ένα ωραίο επικό συναίσθημα, λόγω και της διάρκειάς του. Ωραίοι ρυθμοί, αρκετά θέματα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να πω ότι φτάνει τα υψηλά στάνταρ των Behemoth. Πιο καταιγιστικό το Rom 5:8”, συνεχίζει σε λιγότερο prog φόρμες και μας δίνει άλλο ένα κλασσικό Behemoth τραγούδι, χωρίς να σκίζουμε τα ιμάτια μας.

Τέλος με το 3-λεπτο (!!!!!) We Are the Next 1000 Years”, το οποίο αν και καλό, φαντάζει πολύ μικρό μπροστά στα “O Father, O Satan, O Sun” και “Lucifer”.  Υπάρχει το μελωδικό και επικό κλείσιμο, αλλά το τραγούδι δεν προκαλεί ανατριχίλες, όπως τα προαναφερθέντα, τιτανοτεράστια τραγούδια. To outro Coagvla”, φαίνεται να είναι η συνέχεια του We Are the Next 1000 Years” και απορώ, γιατί η μπάντα δεν δημιούργησε άλλο ένα epic, με το οποίο θα παραμιλούσαμε.

Το ότι στην κριτική του I Loved You At Your Darkest”, ανέφερα τόσες πολλές φορές το The Satanist, δείχνει ότι η σύγκριση είναι αναπόφευκτη.  Ο 11ος δίσκος των Behemoth, δεν φτάνει σε κανένα σημείο την ποιότητα του The Satanist και θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω σαν έναν μεταβατικό δίσκο στον ήχο των Πολωνών και το πνευματικό παιδί του Nergal. Δεν χρειάζεται να πω ότι οι Orion και Inferno, λάμπουν καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου. Ειδικά ο Inferno, μάλλον μπορώ πλέον να τον χαρακτηρίσω ως έναν από τους καλύτερους drummer της σκηνής, αν όχι τον καλύτερο.  Σε καμία περίπτωση το I Loved You At Your Darkest”, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί σαν κακός δίσκος, απλώς για τα στάνταρ των Behemoth και με την πλάκα που είχαμε πάθει με το The Satanist, κάπου το χάνουμε το θέμα.

Δεν υπάρχει κανένα νόημα στο να πω κάτι για την παραγωγή και για τον ήχο του δίσκου, αυτά ξέρουμε ότι είναι σε κορυφαία ποιότητα. Νομίζω ότι ο Nergal και η παρέα του, έκαναν ότι μπορούσαν για να κρατήσουν τον ήχο τους και να δώσουν ό,τι καλύτερο μπορούσαν. Το I Loved You At Your Darkest” θα μας συνοδεύσει για κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά και πάλι θα επιστρέψουμε στις τρεις νότες του Γαβριήλ…

 

Δημήτρης Σταύρος
[email protected]

RodStudios_728x90 - 728|90|RodStudios_728x90|||bothhaursen2 - 728|90|haursen2||https://www.facebook.com/HaursensGuitarWorkshop/|bothnano designs 728×90 - 728|90|nano designs 728×90||https://www.facebook.com/Nanodesignart/|bothTatto Clinic Athens 728×90 - 728|90|Tatto Clinic Athens 728×90||https://www.facebook.com/tattooclinicathens|bothGreekrebels Banner 07052021-728×90 - 728|90|Greekrebels Banner 07052021-728×90||https://www.greekrebels.gr/epikoinonia/|both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

X