Πρόκειται για ένα δίσκο που δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητος. Πρώτα απ’ όλα είχα καιρό να ακούσω καθαρά φωνητικά σε ένα τέτοιο είδος metal που να μη με ενοχλούν. Στη συνέχεια, έψαχνα να βρω σε ποιους ακροατές απευθύνεται η μουσική τους. Και υποθέτω πως είναι για τους θαυμαστές των Dream Theater, των Pain of Salvation, από την άλλη από άτομα που προτιμούν classic rock ήχους. Φτάνοντας και σε κομμάτια όπως το “Won’t go Home”, Οι Amoral νομίζω πως είναι και για πιο ακραίους death- άδες. Οι τελευταίοι όμως μάλλον θα απογοητευτούν αν είχαν ακούσει τους παλιούς Amoral, διότι ο συγκεκριμένος δίσκος ίσως να θεωρηθεί λίγο χλιαρός ή παιδικός, κρίνοντας από αυτά που έπαιζαν λίγα χρόνια πριν. Οπότε το «Beneath» δε φτάνει πιο σκληροπυρηνικές μπάντες, μάλλον θυμίζει μελαγχολικά death metal συγκροτήματα, στυλ Sentenced. Οι Amoral είναι αρκετά σκληροί για τους goth- άδες και αρκετά μελωδικοί πλέον για τους παλιούς υποστηρικτές τους. Ωστόσο όμως και πάλι έχω να πω ότι δεν είναι ένα album αδιάφορο. Για αυτό το στυλ που πλέον πρεσβεύουν είναι μια αξιοπρεπέστατη δουλειά και πολύ προσεγμένη. Και αν ήθελαν να δοκιμάσουν κάτι άλλο, καλώς το έπραξαν και νομίζω πως εμένα αυτή η δουλειά τους μου αρκεί. Τέλος, καλή επιδίωξη, αφήνοντας στην άκρη το ότι η μπάντα είχε δυναμικότερα κομμάτια παλαιότερα.
6,5/10
Ήλια Τσάρα
