Οι Asphalt Valentine μας έρχονται από την Atlanta της Georgia. Ιδρύθηκαν το 2003 αλλά δεν υπήρξαν σταθερά ενεργοί, με το “Twisted Road” να αποτελεί μόλις την τρίτη δουλειά τους στα σχεδόν είκοσι χρόνια ύπαρξής τους. Το σχήμα είχε πιο έντονη παρουσία στις αρχές των 10s, κυκλοφορόντας το 2008 το ντεμπούτο του “Strip Rock Roll” και τέσσερα χρόνια αργότερα το “Into The Red”.
Ήταν η εποχή που ο χώρος του melodic rock είχε ήδη αρχίσει να παίρνει τα πάνω του και το myspace μεσουρανούσε. Αρκετές μπάντες ήρθαν μέσω αυτού στο προσκήνιο. Άλλοι κατάφεραν να διατηρήσουν το hype, άλλοι έσβησαν μαζί με την πτώση της άλλοτε πανίσχυρης πλατφόρμας. Οι Αμερικάνοι ανήκουν μάλλον σε αυτή την κατηγορία, με τα επόμενα χρόνια να τους βρίσκουν ανενεργούς και εξαφανισμένους δισκογραφικά, με εξαίρεση ένα τραγούδι που έβγαλαν για να πλαισιώσουν μουσικά τα videos από τις περιπετειώδεις εξορμήσεις ενός εξερευνητή και φίλου τους, ονόματι Joey Shonka,του οποίου η πορεία, για να είμαι ειλικρινής, φαίνεται πολύ πιο ενδιαφέρουσα από αυτή του συγκροτήματός μας, το λίγο που την έψαξα.
Δεν εννοώ ότι το “Twisted Road” είναι κακός δίσκος. Κάθε άλλο. Η μπάντα παίζει κλασσικό AOR με τις απαραίτητες southern και blues πινελιές, από αυτές που αναμένεται να έχει ένα σχήμα που κατάγεται από την καρδιά του αμερικάνικου νότου. Σε αυτό το πνεύμα, εμφανίζονται ορισμένες country rock σφήνες, με αντιπροσωπευτικό δείγμα το κομμάτι “I Don’t Care”. Σε αυτά τα στοιχεία θα ήταν καλύτερο να εστίαζαν περισσότερο, γιατί τους χαρίζουν μια ιδιαιτερότητα που χρειάζεται για να ξεχωρίσουν. Airbourne, Jettblack και φυσικά το τοτέμ της σκηνής Aerosmith, είναι μερικά από τα σχήματα που μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς για να περιγράψει το “Twisted Road”. Έχουμε καλοπαιγμένα riffs, απλά couples και συμπαθητικά Stryper-ίζοντα φωνητικά από τον Joe Flynt. Αβαντάζ που υπονομεύονται από τον κάκιστο ήχο στα τύμπανα, μάλλον πρόβλημα της παραγωγής και όχι του drummer Bryan Jung. Tα τραγούδια “Saving” και “As The Crow Flies” που αποτελούν τις mid–tempo στιγμές του album, είναι και τα πιο επιτυχημένα από άποψη σύνθεσης. Ταυτόχρονα όμως, είναι τα σημεία του δίσκου στα οποία το πρόβλημα με το rhythm section επιδεινώνεται.
Το βασικό ζήτημα που υπάρχει με σχήματα σαν τους Asphalt Valentine, είναι ότι έχουμε ακούσει τα πάντα στο AOR εδώ και δεκαετίες. Έτσι έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου ακόμα και πολύ καλύτερες προσπάθειες από αυτή, αποτυγχάνουν πλέον να μας κάνουν τη ζητούμενη αίσθηση. Ευχάριστο άκουσμα, αλλά μέχρι εκεί.
6/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
