Ακόμα κι αν είστε ακροατής του παλαιικού progressive rock/fusion μπορεί και να μη γνωρίζετε τους Σουηδούς Kaipa, παρ’ όλη την 47ετή ύπαρξή τους. Ο λόγος που δεν έγιναν ιδιαιτέρως γνωστοί δεν είναι σαφής και απλός, και δεν είναι και της παρούσης. Αυτό που είναι ξεκάθαρο πάντως, είναι πως όταν αποχώρησε ο Roine Stolt για να δημιουργήσει τους The Flower Kings, αυτός έτυχε μεγαλύτερης τύχης, σταθερότητας και αναγνώρισης.
Τέλος πάντων, στο θέμα μας. Δε χρειάζεται να επαναλαμβάνουμε συνέχεια πως μετά από μια τόσο μεγάλη πορεία με τόση προσφορά κάπου είναι κατανοητό το γεγονός πως η ποιότητα των τελευταίων δίσκων δε φτάνει αυτές των προηγούμενων (ειδικά από τη στιγμή της αποχώρησης του Roine), χωρίς όμως βέβαια αυτό να σημαίνει πως οι ποιότητα πέφτει σε μέτρια ή κακά επίπεδα. Απλά, οι οπαδοί του μελωδικού progressive rock που θέλουν να τσεκάρουν τους Kaipa από περιέργεια, καλό θα ήταν να τσεκάρουν τα εμφανώς ανώτερα πρώτα τους album, από τη δεκαετία του 70’.
Αν από την άλλη τους γνωρίζετε ήδη και είστε οπαδοί, τότε αρκεί να αναφέρουμε ότι ο νέος δίσκος δε διαφέρει τόσο από το προηγούμενο “Children Of The Sounds” (2017), απλά παραείναι ασφαλές και άτολμο σα δημιούργημα. Αυτό δε σημαίνει ότι διαθέτει κακές στιγμές, ίσα ίσα, απλά εξαρτάται αποκλειστικά από τον εκάστοτε ακροατή για το πόσο απολαμβάνει κάτι τόσο ασφαλές και κλισέ ή όχι. Χωρίς αυτό να σημαίνει επαναλαμβάνω ότι υποφέρει σε συνθετικό επίπεδο ή ότι βρίθει από έλλειψη ποικιλίας σε όργανα, σε μελωδίες, σε τεχνικότητα αλλά και σε νότες.
Εξάλλου, σε τέτοιες δουλειές και ειδικά σε αυτό το είδος, η έλλειψη ποιότητας θα ήταν είδηση. Απλά, εγώ τουλάχιστον, δύσκολα θα επιστρέψω ξανά στη συγκεκριμένη δουλειά, γιατί είναι τόσο τετριμμένη και κλισέ που δεν έχει κάτι καινούργιο να μου προσφέρει, παρά το καλό επίπεδο των συνθέσεων. Όταν θελήσω να ξανακούσω κάτι από το συμπαθές σουηδικό σχήμα, επιστρέφω πάντα στις πρώτες τους δουλειές.
6/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
