Αν κάποιος μου έλεγε ότι τα τελευταία σαράντα άλμπουμ του ο Axel τα έγραψε την ίδια χρονιά και απλά πείραξε λίγο την παραγωγή για να ηχούν ελάχιστα διαφορετικά δεν θα είχα κανέναν λόγο να μην το πιστέψω. Τολμώ να πω ότι όσο και να μου αρέσει ο κιθαρίστας εδώ και πολλά χρόνια δεν μπορώ να ξεχωρίσω τα κομμάτια μεταξύ τους χωρίς αυτό βέβαια να τα κάνει κακά!
Το “Lost XXIII” είναι ο 21ος δίσκος του Γερμανού από το 1989 μέχρι σήμερα. Έχει παράλληλα κυκλοφορήσει και αρκετές συλλογές αλλά και live δουλειές. Αν μη τι άλλο τον λες και δουλευταρά. Το άλμπουμ έρχεται έναν χρόνο και κάτι ψηλά από το προηγούμενο του έργο με τίτλο “Sign Of The Times”.
Καρμπόν εξώφυλλο, καρμπόν παραγωγή (περίπου) και ας μην το κρύψουμε καρμπόν κομμάτια. Δεν λέω, αυτό που κάνει ο Pell το κάνει καλά αλλά εδώ και χρόνια έχει γίνει πιο προβλέψιμος και από το χρέος της χώρας μας. Ακόμα και να μην μου έλεγαν ότι ακούω Pell, αν αφαιρέσουμε προφανώς τα φωνητικά, θα ήξερα πολύ καλά τι ακούω σε περίπου τριάντα δευτερόλεπτά.
Το άλμπουμ κυλά όπως όλα του τα άλμπουμ. μια δίλεπτη εισαγωγή και μετά γρήγορο κομμάτι που δίνει τόπο στο καπάκι σε μια mid tempo σύνθεση. Κάπως έτσι πάει το άλμπουμ… αυτό δεν είναι κακό αλλά η επανάληψη κουράζει. Με την σύνθεση σταθερή από το 2013 με την είσοδο του Rondinelli στα τύμπανα ο Pell σίγουρα είναι της λογικής “ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει”.
Η αλήθεια όμως, όσο και καλό να είναι το “Lost”, είναι ότι δεν βλέπω τον λόγο κάποιος που έχει το π.χ. τα δύο τρία προηγούμενα άλμπουμ του Pell να αγοράσει το καινούργιο. Εκτός φυσικά αν θέλει να ακούσει μια από τα ίδια ή είναι της άποψης “σίγουρο και σταθερό”.
Στο τέλος της μέρας αν αυτό το κράμα νεοκλασσικού heavy / hard rock σας φτιάχνει την διάθεση μπορεί και να απολαύσετε, για άλλη μια φορά, το ίδιο άλμπουμ.
6/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
